Archive for kwietnia 2013

Home Archive for kwietnia 2013

Puk puk.

Stuk stuk.

W drzwiach staje Lotta. Lekko puszysta po pięćdziesiątce. W koszuli w wyblakłe granatowe grochy i pomidorowej plisowanej spódnicy z trwałą ondulacją na lata trzydzieste wygląda na wyrwaną z innej epoki. Jest mroczna, dziwna. Bywa miła. Ale nie często.

Dzień dobry! Pan Anatol Nolkowicz mnie przysyła z pewną prośbą. Otóż chciałby zapytać czy pokój tej sieroty co się zabiła... no jak jej było Klara? Tak chyba Klara. No więc czy rzeczy z jej pokoju – zrobiła coś Pani już z nimi?
Dzień dobry młodzieńcze, chyba mi się nie przedstawiłeś?
Och przepraszam! Jestem Julian, daleki siostrzeniec Nolkowicza. Zawsze do usług szanownej Pani.- Julian vel Klara kłania się nisko.
Tak lepiej. Proszę wejdź. - Wpuszcza Juliana do środka.
No więc wuj potrzebuję rzeczy tej dziewczyny ponieważ jego daleki przyjaciel jest psychiatrą. I chciałby pośmiertnie zdiagnozować na podstawie dzienników tej zmarłej jej chorobę. Chorobę duszy jak mniemam.
A skąd On wie o dziennikach?- Lotta rozsiada się w czarnym fotelu, na który dokładnie w tym samym momencie wskakuję szary kot.
W zasadzie to nie wie. On tylko podejrzewa. W końcu każda kobieta piszę o tajemnicach swojego serca, nieprawdaż? - Julian siada naprzeciw w dobrze znanej sobie popielatej kanapie.
Och, drogi młodzieńcze wierz mi pisała dzienniki. Twój wuj dobrze rozumuje. Hi hi hi.
Skąd Pani to wie?
Czytałam je wszystkie.

Zabije Cię głupia krowo, zabiję! - Klara zaciska dłonie z całej siły na poduszce w kratkę.

Mhmmmmm.
Proszę nie robić zdziwionej miny. Muszę wiedzieć kogo przyjmuję pod swoim dachem. A Ona była jakaś dziwna. Potem przepadała na całe noce. Wiadomo w jakim celu hi hi hi. Razem z tym cyrkowcem. A On ją potem zostawił. Te co się puszczają zawsze tak kończą, albo z brzuchem. Dobrze że Stary Hubert zażądał ślubu. Jeszcze mielibyśmy tu kolejne samobójstwo.

Oddychaj. Odzyskaj co Twoje i spadaj stąd jak najszybciej.

Rozumiem Panią. Więc zgadza się Pani żebym zabrał to co niezbędne?
Ach bierz wszystko, dobrze że jesteś dzisiaj. Jutro chciałam tam wpuścić ludzi od sprzątania. Muszę zacząć znowu zarabiać na tym pokoju.
Dziękuję. Może mnie Pani poprowadzić?
Do góry po schodach, pierwsze drzwi na prawo. Tylko się pospiesz! Nie mam całego dnia.
Oczywiście.

Klara szybkim susem pokonuje kilka schodów i wpada do swojego dawnego pokoju. Łóżko z wyleżałym materacem na stalowej ramie, dwie małe szafki, wielkie lustro. Kilka świec, rozrzucone tabletki i butelka po szkockiej. Naderwana firanka, bure retro tapety i szuflada koło łóżka.

Moja cała dusza jest w tej szufladzie. Muszę ją ewakuować bo mi tu zmarnieję. Jak wszyscy.

Klara wrzuca do ogromnego lnianego plecaka swoje dzienniki, bieliznę, ukryte pod sprężyną pieniądze. Wyciąga spod deski w podłodze perfumy Chanel – jedyna pamiątka po mamie, którą siostra Teofila ukryła i dała w dniu osiemnastych urodzin Klarze mówiąc:

Te perfumy Twój ojciec przywiózł Twojej mamie z Paryża. Pamiętaj, to zapach miłości. Noś je odpowiedzialnie. Dobrze?

Klarze w ciągu kilku sekund wpadają do głowy miliony migawek i zapachów. Zupełnie jakby znowu miała umierać. Sprawdza czy w kalendarzu jest nadal zdjęcie prababci.

Jest.

Na zdjęciu kobieta z długą szyją, obcięta na pazia. Duże ciemnie oczy, otoczone welonem rzęs. Fotografia jest czarno- biała. Kobieta ubrana jest w koszulę w kropki z kokardą i broszką z mewą pod szyją. Z tyłu jest napis – Penelopa dwadzieścia dwa lata. Klara to zdjęcie również otrzymała od siostry Teofili razem z perfumami. Powiedziała że to jej prababcia, ale nie zna jej losów, mama Klary dostała to od swojej mamy Konstancji a Ona od swojej mamy – Ireny. I tu historia się kończy.

Kiedyś odkryję. Obiecuję. Kiedyś odkryję swoje korzenie.

Nolkowicz zbiega po schodach na dół i z rozmachem otwiera drzwi.

A w nich stoi Lola.

Anatol! Cześć! Słuchaj przyniosłam Ci czekoladę z chilli i wpadłam na szybką herbatę z rumem. Czesław już wrócił? - Lola wpada do holu, całuję Anatola w policzek wciskając mu w tym samym momencie owiniętą w szary papier czekoladę. Zdejmuję szalik, płaszcz i rękawiczki. Buty chowa pod kaloryfer i już stoi przed Nolkowiczem uśmiechnięta, w spiętych na szybko włosach ubrana w sweter w paski i jeansy.
A Ty co mała, widzę że nic się nie zmieniło, jak zwykle ten sam mundurek.
Ej, to nie moja wina że mój pradziadek był marynarzem. To zobowiązuję do pasków. - uśmiecha się.
Chodź na górę, zrobię herbatę, mam gości.
Gości? - Lola przystaję przed schodami – To może ja nie będę wam przeszkadzać?
Marsz na górę! - Anatol śmiejąc się lekko popycha Lolę do przodu.

Piętnaście schodów później Nolkowicz i dziewczyna stoją w kuchni na wprost Filipa a jedyne na co ma aktualnie ochotę Lola to zapaść się pod ziemię.

Cześć Lolu – Filip uśmiecha się szeroko widząc jej zawstydzenie na twarzy.
Cześć... Anatol ja chyba już pójdę... - Lola czuję że znowu ogarnia ją drżenie.
Lola, musisz poznać mojego siostrzeńca Juliana! - Mężczyzna zdaje się nie słyszeć przerażonego tonu w głosie Loli.
Dlaczego chcesz iść ? Jak się czujesz? Zrobię Ci herbaty. - Filip bierzę Lolę za ręke i sadza ją na krześle.

Dziesięć sekund później do kuchni wpada Klara vel Julian. Ubrana w czarny sweter i szare spodnie z krótkimi włosami wygląda na młodzieńca aniżeli na mężczyzne.

Lolu przedstawiam Ci Juliana Nolkowicza, mojego siostrzeńca który odnalazł się po latach.
Nie wiedziałam że masz siostrzeńca.

Ja też nie wiedziałem -myśli Nolkowicz.

Cześć, Julian jestem. - Klara wyciąga dłoń, drżąc w środku ze strachu przed wydaniem.
Lola – patrzą sobie w oczy, uśmiechają się do siebie.
Wuj Anatol mi o Tobie opowiadał Lolu.
Dziwne, ja nic o Tobie nie wiem... przepraszam – zakłopotana dziewczyna czuję na sobie badawczy wzrok Filipa.
To nic, wuj sam nie wiedział o mnie jeszcze do przedwczoraj, prawda wuju! - Klara klepie Anatola po plecach.

Żeby mnie tylko nie zdemaskowała. Żeby już sobie poszła, chyba jej nie polubię. Filip na nią patrzy jak na cukier. - Myśli w głowie Klary przelatują z szybkością karabinu maszynowego.

Chodź Julian, mamy coś do załatwienia na mieście. - Filip wyczuwając napięcie wymyśla na poczekaniu wymówkę.
Dobra to my was zostawiamy i będziemy za godzinę, do widzenia Lolu miło Cię było poznać! - Macha na pożegnanie Klara.

Kiedy drzwi w holu na dole zatrzaskują się, Anatol patrzy badawczo na Lolę.

Zakochałaś się.
Coś Ty, za chudy!
Nie mówię o Julianie.
Ej.
Ile razy mam Ci powtarzać, że nie mówi się 'Ej'! - Anatol ze śmiechem ofukuję dziewczynę.
Przysłałeś go do mnie, tak mi powiedział.
Nakierowałem go tylko na właściwy tor.
Skąd się znacie? Nie mówiłeś mi nigdy o Filipie.
O Julianie też Ci nie mówiłem, a pytasz tylko o jednego.

Lola czerwienieje na twarzy i wypija łyk herbaty z rumem. Jest idealnie skomponowana.

No tak, Filip ją robił.

Filip jest wnukiem mojego starego przyjaciela. Fiodora Nędznika. Poznaliśmy się przez zakłady pogrzebowe. Nigdy nie sądziłem że będzie mi dane go poznać.
Skąd On się wziął w Nadmorzem?
Mogę Ci tylko powiedzieć, że jechał pociągiem do Paryża i poczuł cynamon na naszej stacji.
Tak jasne. Ja nie wiem co wy z tym cynamonem.
Lolu nie wiesz wielu rzeczy, wielu tajemnic. Jeszcze.
Jeszcze?
Tak. I patrząc w kalendarz wczoraj był dokładnie rok odkąd pochowałaś …
Nie wymawiaj jego imienia! - Lola gwałtownie podnosi się z krzesłą.- Przepraszam Anatolu, to jeszcze za bardzo boli.
Lola, ty nie jesteś z waty, nie rozpuścisz się od łez.
Wiem... ale tak jest lepiej. Wiesz, kiedy wczoraj Filip zapukał do moich drzwi to poczułam wielki niepokój. A teraz czuję się strasznie zagubiona.
To minie. Tak już jest z miłością od pierwszego wejrzenia.
To nie jest miłość... wczoraj skończyłam żałobę.
Jesteś pewna?
Tak. Muszę się z tym pogodzić. No poza tym teraz mam sąsiada, nie wiem czy wytrzymałby słuchanie mojego wycia w nocy przy produkcji czekolady. - Lola uśmiecha się do Nolkowicza.