Od tygodnia chodzi za mną dziecko. Wyobrażam sobie, jakie urodziny będę mu/jej/im wyprawiać.
Jaki dzień dziecka.
Jakie święta.
Jakie zabawy na deszcz.
Ile miłości, czułości.
Ile wspólnego gotowania.
Ile mądrych zdań.
No tak.
To te hormony, czy coś.

W ciąży nie jestem.
Ale pomarzyć zawsze można.
Jak na teraz, to nie wiem jak się nazywam.
Nie wiem co będzie jutro.
Muszę wytrzymać jeszcze dwa miesiące.
J wraca w niedzielę, a ja od wtorku śpię sama.
Boże jak mi zimno na tym materacu bez niego....
Ach bo tak, łóżko nam jebło.
I nie, to nie od TEGO.
Chyba.
Wczoraj obejrzałam film 'jedz, módl się i kochaj' - siekiera.
Całą noc próbowałam zrozumieć tego mindfuck'a którego sobie zrobiłam.
Bo przecież życie jest takie proste.
Jest dobre.
Żyjemy po coś. Bo wierzę w Boga i moce i wierzę w ziemię i cuda natury.
Tylko nie umiem sobie przebaczyć kilku rzeczy.
Nauczę się tego, bo już nie mogę się doczekać, aż kamień spadnie mi z serca.
Tak po prostu.
Najwięcej komplikacji w prostym życiu.
Och, tyle sprzeczności.
No tak - PMS.


L.

PS. ogarniam.

cały garnek zjadłam sama - forever alone.

codziennie rano przed lustrem.

Ostatnio stałam się monotematyczna.
Monochromatyczna.
Biegam w dżinsach i pasiaku.
Biegam w swetrach i japonkach.
Robię naleśniki z żurawiną.
Mam ochotę zafarbować włosy na blond.
Ale wygrywa coraz korzystniejsze odbicie w lustrze.
Sauté.

Jeśli w pierwszej scenie pojawia się strzelba, to w finale wystrzeli - nie pamiętam kto to powiedział.
Ale jest idealne.
Wymyślam tarty na wystawę.
Odbiegłam od własnego planu, ale już, tuż za rogiem przyczaił mi się kolejny cel.
Ostatnio za mało spaceruję.
Za mało obserwuję.
Brakuję mi lasu i spaceru.
Zamknęłam się trochę w czterech ścianach.
I nie chce mi się.
Może trochę się boję żyć?
Chyba trochę bardzo.
Bardzo, bardzo.

L.

O zachciankach .

Chciałabym zjeść ciastko i być ciastkiem.
Chciałabym zamienić się czasami w maleńką chmurkę i spokojnie zmieniać kształty.
Jeszcze marzę o nowych słuchawkach do iPoda bo to oficjalne: jestem mordercą słuchawek.
Marzy mi się mocno czekoladowy fondat, popijany szampanem.
Najlepiej w łóżku.
Kilka truskawek.
Sushi o czwartej nad ranem.
Czasami mam ochotę odgrzać kotleta i pogadać z byłymi.
To dziwne te etapy, życiowe rozprawy i chodzenie tam i gdzieś indziej.
Berlin z dziewczynami, levis'y i zgrabny tyłek.
Proste włosy.
Cynamonowe usta.
Trochę całuśne, trochę wiśniowe.
Mam smutki, układam ubrania kolorami, patrzę trochę dłużej w lustro, marszczę czoło i szukam zmarszczek.
Oglądam thrillery, czytam horrory , trochę śpię.
Ale tak najbardziej na świecie to mam ochotę na camemberta z żurawiną.

Jezu.....


L.

Las.
Miód z cytryną.
Mleczna .
Kawa z ekspresu pana wodza.
Najlepsze tosty świata.
Najdłuższe leśne rozmowy.
Kilka łez.
Czternastka pachnąca gorzką z pomarańczami.
Paski, zieleń, papierosy.

Wróciła A.
Trzymamy głowy wysoko hej, do góry.
Ściskamy się za dłonie.
Dodajemy sobie nadziei.
Nie zapeszam.
Nie zaprzeczam.
Piszę, od nowa.
Kreślę, zaznaczam, przenoszę.

Lubię rajstopy.
Mam taką koleżanką, która wzdryga się na sam dźwięk naciąganych pończoch na nogi. Coś na wzór morderczego styropianu.
A ja lubię czarne, w kropki, cieliste, pończochy, rajstopy.
Lubię też skarpetki w kropki, w paski też mogą być. Mam nawet takie w muffiny.
Kiedy wracałyśmy z przedszkola, czasami szłyśmy z mamą do takiego maleńkiego sklepiku na wprost Kościoła.
Była tam chemia, spinki i kolorowe, pasiaste, w serduszka, w kropki, w motylki one- rajstopy.
One nawet pachniały inaczej, przesiąknięte wonią niemieckich importowanych proszków i próbkami tanich perfum.
Czasami dostawałyśmy owe odzienie na  nasze sześcio i czteroletnie nogi.
Najczęściej białe w różowe kropki.

Spoko, po pierwszym obejściu na mieście jak nie Młoda to ja zaliczałam orła.
Kolana wiecznie odrapane, włosy rozczochrane, piegi na nosie i pies przy boku.
Kiedy zakładam rajstopy albo pończochy czuję się wyjątkowa.
Kojarzą mi się z tajemnicą.
Obietnicą.
I znowu zawiewa mi tu skojarzeniami.
No tak.

Dzisiaj był piękny dzień.
Dobrze jest, jak na koniec dnia mogę sama sobie powiedzieć że było cudnie.
Odkryłam rodzinę swoją, na nowo i bez kłamstw. Odkryłam wiele fascynujących tajemnic.
No i dodatkiem miłym jest fakt, że mam gdzie jechać na wakacje.
Tyle dobroci, ciepła.
Kwiaty w ogrodzie.
Uśmiech.
Jest dobrze.

Smutne piosenki w uszach.
Trochę krwi na łydce.
Głębokie oddechy.
Nocne zakupy.
Drżące dłonie.
Jeszcze tyle ile bym chciała tutaj napisać- nie napiszę.
Napiszę jak się spełni. Teraz pukam w nie malowane, zaciskam kciuki i szukam czteroletniej koniczyny.

L.

Wiem że los jedną ręką daję a drugą zabiera. Wiem, że kot w połowie czarny i w połowie biały przyniósł mi i szczęście i pecha. Wiem, że od kilku dni nie ćwiczyłam - bo zapalenie jajnika. Ała. Swoją drogą moja ginekolog jest jakimś jasnowidzem.
Po wnikliwej serii pytań, moim drastycznym opisom, diagnoza została postawiona. Na podstawie badań krwi sprzed trzech miesięcy.
To ja już nie wiem.
To znaczy wiem, że antybiotyk był tak chujowy że żal i ogólna żałoba.
Że boli nadal i przez to w pracy też mi jest źle, bo jak tu się skupić na byciu miłym kiedy non stop coś mnie skręca od środka.
Ale spoko. Ja jestem dobra w udawaniu.
Zawsze umiem się dopasować .
Tak.
Ale to nie o tym.
Dzisiaj będzie o tym, że coś się w końcu dzieję.
Nie jest to nic spektakularnego.
Jest w tym odrobina cynamonu, zapach drewna, jakieś tanie wino w środku nocy na starym rynku.
Truskawkowa szminka też znajdzie swoje miejsce.
Może się trochę opalę i wyjdzie mi więcej piegów na nosie?
Może potem pójdę potańczyć do białego rana.

*

Powinnam dostać kwiaty.
Powinnam być lepiej traktowana.
Wiem.
*

Byłam miła, uczynna, chętna do rozmów i zdradzania swoich największych tajemnic. Nie wszystkim na raz.
Nie nie nie nie.
Ja po prostu byłam miła.
I dalej jestem.

Chyba.


L.

Wieczorna rutyna.
Termofor na wiecznie bolący brzuch.
Czarna herbata w obtłuczonym kubku.
Kilka łez na poduszce, wylanych nieświadomie przez sen.
Dziwne marzenia pozapisywane w głowie.
Skarpetki w paski.
Bo stopy wiecznie zimne.

Jeszcze dwa dni i urlop.
Będę spała i jadła, i biegała i  sprzątała.
Tylko dwa dni i zacznę żyć swoim naturalnym biegiem.
Ostatnio nic nie układa się po mojej myśli. Ale ja wiem że to nie jest wcale złośliwy los. Ja wiem, że to jest przeznaczenie. Które układa się w jedną drogę.
Mleczną drogę, z czekoladowym światem w tle.
Gdzieś kiedyś usłyszałam, że kobieta może popełnić w życiu jeden ogromny grzech - grzech zaniechania.
Zaniechania samej siebie.
Trochę o sobie zapomniałam. Nie myślałam wcale za wiele o tym co za chwilę i jak i po co i gdzie.
Nie patrzyłam na siebie mile.
Jakoś tak wszystko przemknęło mi przez palce, a ja wiecznie zaspana, działam jak maszyna.
Praca-dom-pranie-gotowanie-prysznic-spanie.
Trochę jakiś marzeń się przewinęło.
Ale boję się ostatnio marzyć.
Bo co jak się spełni?

Klika ciuchów kupiłam, jakieś buty.
I tak sobie leżą w kącie i czekają .
Na co?

Na Ciebie.

L

Rozmemłanie emocjonalne spowodowane burzą. A raczej duszną , romantyczną, buchającą zielenią i bzem aurą na Śląsku. Jest pięknie. Krople deszczu za oknem, kremowe, lniane zasłony . I ja codziennie rano,zaraz po przebudzeniu uciekam na szeroko otwarty balkon w samej pidżamie i wdycham słodki zapach bzu i asfaltu po nocnych ulewach.
Maj. Najpiękniejszy miesiąc w roku. Wybucha wszystko.
Zieleń.
Miłość.
Noce pełne tego i tamtego.
I tak dalej , i tak dalej.
No więc jestem sobie ja - Karolina Krystyna vel Lola.
I chcę upiec ciasto.
Zabieram się do tego z idealną precyzją.
Kupuję wszystkie potrzebne składniki.
Mieszam osobno suche, osobne mokre dodatki.
Rozpuszczam drożdże.
Yann Tiersen gra sobie na akordeonie i jak zwykle wygląda seksownie.
Ważę na kuchennej wadze, dobieram proporcje.
Wdycham cynamon.
Pierwsze ciasto nie wyszło.
Drugie tak samo.
Przy trzecim załamałam się w kuchni jak Mela Koteluk śpiewała Melodię Ulotną.
Ona śpiewała, ja siedziałam przy stole z głową na blacie i nie wiedziałam czy w zasadzie to mam się śmiać, czy płakać.
Wszystko się wyjaśniło wczoraj , w sklepie z ekologiczną żywnością.
Stoję sobie przed sosnowym regałem z produktami gluten free.
I oglądam, wybieram, rozmarzam się.
I nagle spośród tłumu objawia się mąka.
Bezglutenowa mąką z firmy Shar SPECJALNIE DO WYPIEKANIA CIAST.
Więc robię retrospekcję i docieram do swojej kuchennej szafki, a tam gwiazda spośród wszystkich gwiazd : mąka bezglutenowa z Shar SPECJALNA DO NALEŚNIKÓW I MAKARONU.
W życiu chyba swoim dwudziestodwuletnim nie załapałam takiego facepalma jak wczoraj .
Ja nie wiem jakim cudem miało mi wyjść ciasto drożdżowe na miksie do naleśników.
Tak więc z pieczeniem na chwilkę dałam sobie sobie spokój- na jakiś tydzień.
Teraz skupiam się na swoich pasiastych i kropkowych skarpetkach. Wszystkie są nie do pary.
Skandal w szufladzie.
Muszę rozwiązać tą poważną aferę skarpetkową, możliwe że powołam komisję śledczą.
Wieści z frontu niebawem.

L.

Krople wody uderzające o krawędź wanny. Wsypuję sól, wlewam olej lawendowy, upinam włosy w kok. Jakieś kilka pasm wywija się od pary. Lustro staje się nie widzialne. Zdejmuję koszulkę, getry, bieliznę. Sprawdzam kciukiem czy woda nie jest za gorąca. Zanurzam się cała w wannie. Nabieram powietrza i już słyszę ten cudowny szum podwodnej ciszy. 

Nie walczyłeś o mnie.
Nie chciałeś.
A teraz moje łzy mieszają się z mydłem i już sama nie wiem czy płaczę przez Ciebie, czy przez szczypiące mydło.
Już nie wiem.
Jesteś miłością mojego życia, wiesz?

Poszedłeś z nią.

Z łóżka, spod kołdry w groszki przeniosłam się do kuchennego stołu. Wygodne krzesło pamiętające dziesiątki lat wstecz, okno na oścież, zieleń i wiatr. Duszne, zimne,dziwne powietrze. Zwiastun burzy. Trochę już poszarzało. Zagryzam wargi i biorę głęboki oddech. Ostatnio nic nie idzie po mojej myśli. Jakiś niepokój wkrada się bokiem odbierając jedną dłonią to, co jakiś czas temu mi przyniósł.

Pewność.
Plan.

Jestem ciekawa co będzie dalej, to trochę tak jakby cały świat zatrzymał się w miejscu a ja stoję gdzieś z boku i obserwuję. Obserwuję swoje monotematyczne poranki, swoje kubki herbaty z niedopitym końcem walające się od parapetu po stolik i boki łóżka.
Maj rok temu był identyczny. Buchał zielenią i zapachem bzu prosto w ramiona nosa. Chciałam wtedy zacząć biegać.
I pobiegałam kilka razy.
Ale jednego razu nie zapomnę.
Kiedy biegałam w deszczu. To był najbardziej oczyszczający bieg w moim dotychczasowym życiu.  Sama już nie wiedziałam czy to łzy czy krople spływały po policzkach .
Czułam się wolna. I lżejsza emocjonalnie o milion kilogramów.
Oczyszczenie przydaję się . Ze wszelkich toksyn, z pozornie bezpiecznych związków, z nadmiaru złości, z nadmiaru smutku i frustracji.
Zawsze myślę, że mam czas.
Na wszystko.
A czas leci tak szybko pomiędzy palcami .

Chciałam tylko napisać że jest pięknie mimo wszystko, a w szklance mam aż pół wody, i że mam dużo do powiedzenia, ale czasem nie ma komu.

L.

Postanowiłam zacząć żyć. To trochę absurdalne postanowienie, chociażby ze względu na fakt, że oddycham, kicham, jestem głodna i śpiewam przez sen.
Czyli już żyję.
Ale!

Internet. Za dużo, za często, bezsensownie i nie na temat.
Uzależnienie.
Niebezpieczne, wciągające.
Odświeżanie co minutę tej samej strony społecznościowej.
Wirtualne związki.
Nachalne reklamy i autoreklamy.
Za bardzo zanurzyłam się w niebiesko biały świat, tonąc jakbym wpadła w sam środek Oceanu.
To jest męczące.
Nie umiem już tak. Nie umiem już tak się zatracać, żyć ale jednak nie żyć. Uśmiechać się za pomocą nawiasu i dwukropka.
Nie umiem już.

A z drugiej strony otaczają mnie zdania : dam Ci znać na fejsie, zgadamy się na fejsie. i tak dalej i tak dalej.
Kiedyś wystarczył jeden sms lub minuta przez telefon, żeby mieć przyjaciela na cały dzień. Na spacer, buszowanie w księgarni i na ciuchach.
Kiedyś.

Może powinnam się odciąć?
Raz a porządnie?
Boleśnie i szybko jak po zerwaniu plastra z kolana.
A może zwolnię ?

Zwalniam.

L.

Soczysta zieleń.
To deszcz, który jak darmowa konewka bez limitu spada na ziemię i tworzy zapachy.
Umyłam dzisiaj włosy lawendowym szamponem.
Wszystkie olejki eteryczne buchnęły w przestrzeń pełną miliardów kropel deszczu.
Wiatr we włosach, krople wody, dłoń w dłoń.
Nie wiedziałam, że zapach ciepłego mleka i rozpuszczonych w nim drożdży potrafi tak mnie uspokoić.
Może to dlatego, że jest bezpieczny? Domowy?
Może to zapach nowej ery.
Pamiętam gdy trzy lata temu, mroźną zimą z przyjaciółka wracałyśmy z tańców.
Była czwarta trzydzieści nad ranem, pobliska piekarnia pracowała.
Było czuć.
Było czuć zapach świeżego chleba.
Drożdży.
A ja, z rozwianymi włosami, lekko zaróżowiona od mrozu stałam i wdychałam z całych sił te magiczne zapachy.
Wiem, że mi nie wolno.
Ale tak serio, na mrozie, z bolącymi stopami , zmarzniętymi policzkami w tamtym momencie nie było niczego bardziej kojącego niż ten zapach.
Dzisiaj piekę drożdżowe. Bez glutenu. Nie wiem czy wyjdzie, nie wiem jak wyjdzie.
Ale bardzo uspokoiłam się jakoś tak wewnętrznie i prosto.
Może to gotowanie, zapach ugotowanych i roztartych jabłek? Może to zapach cynamonu który delikatnie wkradł się do mieszkania?
Nie wiem co. Nie wiem jak.
W głowie układam plan wyśnionej kuchni. Układam kolejne zdania do tego co się piszę. Słucham trójki.
Czasami czuję się bezpiecznie.
A czasami mam wrażenie że jestem tam gdzie być nie powinnam.
I w zasadzie to moim zadaniem jest coś innego niż to co aktualnie robię.
To dziwne uczucie niepokoju, jakiegoś buntu w środku serca. Boję się tego.
Boję się co dalej, mam plan, mam swoją mapę.
Ale wiem, że będzie.
Co?




Jak dowiem się co to powiem.
Wytańczę.
Wykrzyczę.
Wypłaczę.
Wyśmieję.

L.

Muszę zrobić lemon curd.
Tak.
Piękna burza majowa o godzinie piątej nad ranem wyrwała mnie z ramion Morfeusza.
Już biegłam po śniegu w stronę morza, gdzieś obok migały czerwone latawce.
I nagle jakieś błyski, trzaski.
Grom.
I ja, wyrwana ze snu, ze zdrętwiałą ręką bo J jakoś się śmiesznie ułożył.
Uwielbiam deszcz.
I śnieg.
Na upały przygotowuję się peelingami, litrami wody, skalpelem codziennie.
Piękna zieleń i szaro granatowe niebo nad Gliwicami.
Piękne secesyjne kamienice, dziwne uliczki,alejki i pocałunki w bramach.
Zapach świeżego ciasta na ulicy Wieczorka.
Zwycięstwa jakieś przepełnione, broniące się przed reklamą, bankami i dziwnymi ludźmi.
Lubię to miasto.
Kocham to miasto.
Jest jak bezpieczna przystań.
Jest jak dom w środku czarnego lasu.
Znaki, pojedyncza łza w kościele.
Zapach po deszczu.
Idę i omijam pełzające dżdżownice i ślimaki.
Uśmiecham się do psów.
Już nic nie wydaję mi się bez sensu.
Wszystko jest pięknie ułożone.
Te burze życiowe.
Te deszcze spływające po piegach i głębokie oddechy w wannie.
To życie nowe, które jakoś płynnie weszło mi w krew.
To nie jest tak że jest się dorosłym.
Ani nie jest się dzieckiem.
Jakoś tak pomiędzy jest najpiękniej.


L.

Bo ja generalnie nie wiem o co chodzi.
Nie mam weny, moje biodra są dziwne. Piegi wylazły jak grzyby po deszczu.
Jeszcze tylko dziewięć godzin jutro i w piątek śpię jak dziecko, w swojej piżamie w kropki.
Bez budzika.
Dobra, niech zdjęcia przemówią .
Wszystkie z mojej zupy. Bo jak Lola zrobi zupę to wiecie...
Jak nie wiecie to patrzcie.















Jeszcze tylko troszkę.
Zamykam oczy i głęboko oddycham.
To co złe i dziwne zaraz sobie pójdzie.
Tak.

L.