Dzisiaj jest dzień blogera, więc z okazji dnia blogera zrobię coś od czego uciekałam rękami i nogami.
Oto dwadzieścia faktów o mnie.
Tak dwadzieścia, pięćdziesiąt wpędziłoby was w dziwny stan, czy coś.

Fakt #1

"Kiedy byłem, kiedy byłem małym chłopcem, hej!"

 Tak to ja lat dwa lub coś. W piaskownicy wołali na mnie  - "Ty Młody, oddaj mi łopatkę " na co ja uderzałam w płacz pod tytułem " Ja nie jestem Karol, ja jestem Karolina!"

Fakt #2
Od urodzenia zostałam zdiagnozowana jako chora na celiakię. To nie boli. To znaczy boli mnie serce, jak czuję zapach świeżo wypieczonego chleba z piekarni o piątej nad ranem, po cudnych zimowych tańcach. Co jak co, ale bezglutenowy chleb to nie to samo, co świeża ciepła bułka ze świeżym masłem, posypana szczypiorkiem. O Jezu!

Fakt #3

Kiedyś nie jadłam po 17 a le potem mi przeszło.

Fakt #4
Rysuję. Ale nie codziennie, i tu nie chodzi o wenę. Tylko o magię chwili. Wstrzymany oddech nad białą kartką jest lepszy niż jakakolwiek adrenalina

Fakt #5
Od jakiegoś czasu nie wyobrażam sobie swojego śniadania bez połówki grapefruita. Owszem bywa że go  nie jem, ale porządny owoc na początek dnia to jest to!

Fakt #5

Jak nikt nie patrzy czyt. jestem sama w domu, biorę dezodorant, zakładam słuchawki na uszy, włączam iPoda vel Stefana i udaję że jestem : Adele, Imany, Marina and the Diamonds i tak dalej. O Chrisa z Coldplay też zahaczę.

Fakt #6
No dobra, śpiewam przez sen.

Fakt #7
W podstawówce odczuwałam wewnętrzny bunt że nie gram na skrzypcach. Tak więc w swoim pokoju, wkładając płytę z muzyką klasyczną / Arką Noego do komunijnego boomboxa udawałam że na nich gram.
Brałam paletkę do badmintona i dłuuuuuuugi ołówek z jakiegoś kościelnego odpustu i machałam.
Co się namachałam to moje.

Fakt #8

Uwielbiam robić pranie, a już najbardziej je rozwieszać. Ostatnio mam swój ulubiony zapachowy miks w mieszkaniu - niebieski Lenor i cynamonowa świeca. Doskonałość.

Fakt #10

Odmawiam 'Ojcze Nasz' jak jedzie karetka.

Fakt #11

Zasypiam tylko na prawym boku.

Fakt #12

Uwielbiam gorzką czekoladę z chilli albo z solą morską. Wszystkie niebanalne połączenia nie są mi obce. Gdy kiedyś jadałam popcorn smakował najlepiej z czekoladą mleczną. Popcornu już nie jadam odkąd wyczytałam, że jest szkodliwy dla naszego zdrowia.

Fakt #13

Jak zapewne niektórzy już wyłapali ( buziak Digga! ) ja i przecinki nie dogadujemy się. A to dziwne, jak myślę nad tym co powiedzieć albo napisać to jest to w miarę wolny proces. I wierzcie mi, jest tam dużo przecinków, a jeszcze więcej znaków zapytania.

Fakt #14

Love wino truskawkowe.

Fakt #15

Uwielbiam Zakłady Pogrzebowe i zapach wosku w listopadzie.

Fakt #16

Panicznie boję się śmierci, że umrę za wcześnie i nie pocałuję chociaż raz


Fakt #17

Przez kilka lat żyłam ze szkłem w łokciu. Dopiero dwa miesiące temu samo mi z tego łokcia wylazło.
Nie, nie bolało.

Fakt #18

Kocham psy. Miałam boksera i miłość moja do wielkich psiaków nie zna granic. Rozczulam się na ich widok jak przyszła mama na widok śpioszków. Albo skarpetek. Albo czapeczek. O Bozie bozie. !

Fakt #19

Tak naprawdę tylko raz złamano mi serce.


Fakt #20

Uwielbiam pasiaste sukienki i koszulki. Paski paski, wszędzie paski.

A bonus jest taki że nigdy nie byłam nad morzem.

Przetrwaliście?
Ja siedzę przed monitorem z wielkim facepalm'em .
Ale czego się nie robi z okazji Dnia Blogera!


Całusy!
L.

Zaczęła się jesień, nie, nie kalendarzowa. Ale ta z całego serca i nosa ( płynąca katarem).
Z serca bo nic tak pięknie nie cieszy duszy jak widok liści powoli brązowiejących, małych łupin kasztanowych pod nogami. Piękna szarość rozświetlona słońcem i ciepłem popołudniowej herbaty z cytryną. Taką złotą jesień witałabym najchętniej gdzieś z dala od miasta, w drewnianym domu blisko lasu. Z barkiem pełnym malinowych nalewek i ciastem drożdżowym rosnącym pod lnianą ściereczką. Poszłabym na grzyby, pojeździła leśnymi ścieżkami na rowerze, bez hamulców, z nogami uniesionymi do góry i z zamkniętymi oczami śmiejąc się wniebogłosy ( tak wiem w lesie nie krzyczymy). Mogłabym żyć w krainie wiecznej jesieni i zimy, chociaż podejrzewam że miałabym dość po dwóch latach , bo przecież trzeba za czymś tęsknić. Tak więc jesień w tym roku powitam we wrześniu na targach książki w Katowicach, tudzież na imprezie rodzinnej. Mam jeszcze maleńkie jesienne marzenie i ... ale ciii. Jako że jestem od jakiegoś czasu istotą czynu postanowiłam powołać do życia kolejne istoty z Nadmorzem, tym samym szykując kolejną wystawę i coś.
Coś.
Doprawdy, niesamowite uczucie kiedy w końcu ruszasz tyłek spod ciepłej kołdry i sięgasz dłonią po swoje marzenia.
Oczywiście nic nie jest proste i łatwe.
Ale na końcu zawsze jest najcudniej.
Zawsze.

L.

Placek ze śliwkami. przywołujemy jesień.

Idealna sobota. Za późno wstałam i teraz żałuję.  Więc idealnie nie jest.
Trochę jazdy na rowerze, trochę słońca na piegowatym nosie i wiatru we włosach.
Trochę prania.
Trochę sprzątania.
Trochę tęsknoty i zmartwień na dalszym planie.
Idę piec ciasto.
Morelowe z migdałami.

W mieszkaniu pachnie czystością i świeżym praniem.
W sercu mądrość zawitała do emocji.

Jest pięknie, pachnie lasem i palonymi liśćmi.
Ciepły wiatr rozwiewa zapach ogniska.

A ja przyzwyczajam się do samej siebie.

L.

Upalne noce wyganiały mnie na balkon.
Stałam boso na betonowej podłodze i wdychałam zapach drzew, asfaltu, dziwnego Gliwickiego powietrza.
Jego ramiona, tak pięknie bezpieczne, gorącą nocą ogrzewały miłością.
Piosenki.
Letnie piosenki.





Lato zamyka mi się w truskawkowym winie, smażeniu naleśników o szóstej nad ranem, nagich nocach i maratonach filmowych.
W ubraniach i butach nuda - bo gorąco.
Doprawdy, podziwiam wszystkie kobiety, które robią z siebie letnie papugi.
Prostota jest kluczem.

Mówcie i myślcie co chcecie. Sierpień to koniec lata. Wrzesień smutny, słoneczny, złoty.
Wrzesień to wojenne miłości przerwane na pół.
A teraz oddycham głęboko pod ciepłą kołdrą i zerkam na małą dżunglę za oknem.
Idzie coś dobrego.
A ja za dwa tygodnie idę do fryzjera, muszę powitać nową siebie w odpowiedni sposób.
Chyba nigdy wcześniej nie odczuwałam takiej harmonii.
Nie mogę zapomnieć tego uczucia.

L.

Dostałam od J mały czerwony notesik wiosną tego roku. Tam spisałam wszystkie pomysły. Nawet gej uwodzący starą emerytkę znalazł w owym swe miejsce. Jest tam też opis miłości, którego napisać nie potrafiłam. Nie wiedziałam jak opisać akt miłosny pomiędzy dwojgiem ludzi, żeby nie wyszło jak w tanim romansie. Tudzież w niemieckim porno. (tak, widziałam). Wena przyszła, sami wiecie po czym.

Nie, nie po winie.

Łatwo jest mi pisać tak prosto, tutaj na Pannie Loli. Panna Lola w tym roku, w lipcu świętowała po cichu swoje czwarte urodziny. Posty sprzed czterech lat kiedyś skasowałam. Mam tendencję do tego, że jak mi się w życiu coś łamie i wygina i psuję (no dobra, jak rzuca mnie facet ) - to kasuje przeszłość i zaczynam od nowa. Idę do fryzjera, podcinam grzywkę którą kocham tak samo jak nienawidzę, układam ciuchy kolorami w szafie. I kasuję, rozcinam, targam. No przykro mi z tego powodu, obiecałam sobie, że choćby nie wiem co to tu, w tym miejscu , przeszłość pozostanie przeszłością. Bo gdyby nie ona, to nie byłabym w tym miejscu w którym znajduję się właśnie teraz.

Ale do meritum.

LOLA I CYNAMON.

To moje marzenia o czekoladzie rozpisane w jedną całość. Nie tylko o czekoladzie.
Wrzucałam swego czasu na bloga posty z serii "no title ". Starałam się pisać pierwszą część jak Bóg przykazał, ręcznie, potem na komputerze, potem w głowie. I nic, blokada. Chciałam od razu napisać całą historię.
A przecież tak się nie da.
Dlatego też zapoznawszy się z prawami autorskimi, swoim rozumem i winem, postanowiłam stworzyć blogową książkę.
Tak ta, wiem. Nie jestem pierwsza (chyba, nie wiem, nie szukałam ).
Poznacie Lolę i cynamon.
I Cynamona.
I Filipa.
Chciałam was jak najserdeczniej zaprosić do miasteczka Nadmorzem.
Znajdziecie tam pijalnię czekolady, drewniane, lakierowane na biało molo, plaże z niemal białym piaskiem.
Znajdziecie też most. Dokąd Was zaprowadzi?
................
Trochę się boję, trochę jestem niepewna, mam motyle w brzuchu.

Chodźcie TUTAJ 

W mijającym tygodniu stało się kilka rzeczy.
Uwaga - dużo zdjęć.
Po pierwsze : stosując zasadę "Mam w szafie tylko czterdzieści ubrań " kupiłam piżamę w kropki

- Bo przecież piżamy się w to nie wliczają, tak samo jak płaszcz, kurtka w góry, buty, bielizna, i TOREBKI - więc upolowałam takową


W zasadzie to mi się nie spodobała od razu. Ale nigdy nie mów nigdy. I sobie na nią spojrzałam raz jeszcze.
Miłości to tu nie będzie ale intensywny romans do granatowego płaszcza - a i owszem! Zważywszy że ów romans kosztuje moją duszę pięć złotych.
No dobra, portfel też.
Ach jaka to przyjemność otwierać szafę i widzieć rząd kolorów
szary
biały
czarny
beżowy
granatowy
stos koszulek w paski
jakieś prześwity groszkowe.
Potem był ślub.
Nie, nie mój.
Ach a najlepsze było jak odkopałam rower.

Sierpień lubię nie tylko dlatego, że wita mnie moimi urodzinami.
Sierpień uwielbiam bo jest latem i jesienią jednocześnie. Kiedy sierpień dobiegał końca w moim nosie pojawiała się euforia zapachów.
Zapach nowych szkolnych podręczników.
Zapach naostrzonych ołówków i kredek akwarelowych.
Zapach terpentyny i nowego szkicownika.
Zapach jabłkowego kompotu i pierwszych palonych liści w ogródkach działkowych tuż za moją dawną kuchnią.
Ten rok zaczął się bardzo smutno.
I mam dziwne, dziewczęce przeczucie, że równie smutno się skończy. Jednak ja swój dwudziesty drugi rok rozpoczęłam z najukochańszą Ew i kieliszkiem Martini, śpiewając i tańcząc.
Więc może ten urodzinowy Sylwester jest ważniejszy od tego grudniowego?
Błagam jakąś moc nade mną, żeby tak było.


Uciekłabym na Andersa, na Kozielską, na Daszyńskiego, na Aleję Korfantego.
Uciekłabym na Góry Chełmskiej, na osiedle Gwardii Ludowej, na okolice Waryńskiego. Tam jesień jest piękna.

Nie wiem - duszę mam popękaną w kilku miejscach i szukam dobrego kleju.
Miód z pasieki dziadka na chwilę załatwia sprawę.

Na chwilę.
Bo wbrew pozorom wcale nie jest tak, jak widać.
Jak widzicie.
Nostalgia z euforią.

L.

Albo mi się zdaję albo odbyłam wczoraj bardzo miły flirt wzrokowy - jakkolwiek to można nazwać.
Miłe to tak.
ojej.

W życiu naszym ostatnio poszło o stanik.
Czarny, koronkowy stanik, jeden z tych co niby zakrywa ale odkrywa.
Dla mnie wybawienie w upał.
Dla niego już nie.

J: To nie jest stanik do chodzenia
JA: A do czego?
J: To jest stanik do seksu.

Mhm.

Dzisiaj podobno ma być trzydzieści siedem stopni.
Kurwa. Weź idź sobie lato.
Coraz poważniej rozważam krótkie włosy.
Albo krótkie życie.
Żartowałam.


To ten upał.
Wyzwala we mnie miłość do kostnic.

Penelopa też uważa, że upał nie jest dla dam. Ufff. L.

Problem polega na rodzicach - pomyślałam zanurzając twarz w lawendowej, chłodnej wodzie.
Ale jaki problem?
Kryzysowy.
Ja walczę z Tobą.
Ty walczysz ze mną.
Ale czy my naprawdę musimy walczyć? Ja wniosłam do naszego wspólnego życia niepotrzebny nadbagaż emocji.
Drugi nadbagaż partnera to nerwy.
Ulżyło mi jak o tym pomyślałam bez emocji i lęku.
W chłodnej lawendowej wodzie.
Jest albo za późno.
Albo za wcześnie.
Upał mnie spowalnia. Tęsknię za zimowymi kolorami, za jesiennym ciepłem porannego chłodu.
Paradoks.
Ładne to słowo.
Miałam być gdzieś indziej, a teraz jestem tutaj.
Stoję, czekam, patrzę.
Oddycha się trochę ciężko.
I bardzo smutno patrzy wstecz.


***

Małe idealne rzeczy.
Kolejna lekcja Madame Chic za mną.
Wyjęłam ładne naczynia z dolnej szafki.
Z szafki dla gości.
Ugotowałam wczoraj obiad.
Nalałam sobie kieliszek wina.
I spokojnie, kawałek po kawałku jadłam.

Więc jedząc w głowie objawił mi się czysty i kryształowy plan.
Może i Ameryki nie odkryłam, ale swój prywatny Paryż owszem.
Małe idealne kroki.
Małe perfekcyjne zdania.
Czas.
Długa ta droga od głowy do serca.
Ale warta każdego odcisku na duszy.

Jak dojdę do dziesiątki to Wam pokażę.

L.

Ok jest gorąco. Jeszcze miałam nadzieję, że może jakiś deszcz spadnie (bo miał!).
Ale deszcz jak mężczyzna - zawsze obiecuje, a potem....
Więc plany na dzisiaj były ambitne.
Posprzątam mieszkanie, ugotuję pyszny obiad, obejrzę po raz drugi film Julia & Julia.
A tu nic. 

Bujam się po mieszkaniu cały dzień w sukience i fartuszku.

I zdecydowanie wolę być roznegliżowaną fleją.
Roznegliżowana fleja pakuje się co dwie godziny pod LODOWATY prysznic. Roznegliżowana fleja paraduje w koszulce i majtkach.
Roznegliżowana fleja potrafi sobie wybaczyć, że nie będzie w upalne dni Perfekcyjną Panią Domu.
Ale i tak idę zrobić obiad.
A sprzątać będę w nocy. I nikt mi nie odbierze berła i korony CIF'a. Bo co jak co, ale Królowa jest tylko jedna.
Więc nie nadaję się na upał. 
Nienawidzę słońca w ogromnych ilościach. 
Co innego jesienne słońce idealnie dopełnione lekkim chłodnym wiatrem.
Tak, odliczam dni. 


Więc idę pod prysznic po raz 8794694748 i po raz kolejny pozwolę by lodowata woda była świadkiem moich obietnic.
Tym razem będą to obietnice z pokryciem.
Już nie mam siły żyć z dnia na dzień.
Przecież plan jest narysowany.
No tak, ale ja nigdy nie lubiłam map i list zadań.
Sprawdzę czy magia działa. 

I dam wam znać. 

L.

Moim niedoścignionym ideałem kobiecości były zawsze dwie grupy kobiet. Na pierwszym miejscu uplasowały się Włoszki z ich donośnym La Dolce Vita! I kształtami, zdającymi się mówić " Mam tak bajeczną pupę przez makaron - Mamma Mia!" . Tak, Włoskie kobiety zdecydowanie wygrywają bitwę o nie tyle co figurę, ale o podejście do niej. Drugie miejsce należy do Francuskich kobiet. Kiedyś uważałam, że Francuskie kobiety są tak samo brzydkie jak Brytyjki. Och, jakże się srogo myliłam. A może chodzi tak naprawdę nie o piękno zewnętrzne tylko o to, co nosimy w sobie?
Jestem smutna.
Jestem wesoła.
A może po prostu czas pogodzić się z tym, że nikt ideałem nie jest. I zamiast obudzić się po pięćdziesiątce, lepiej obudzić się teraz?
Ja się obudziłam wczoraj między godziną 17 a 19.
A obudziła mnie ta książka


Nie będę wam spoilerować książki, o nie.

Może wystarczającym dowodem na jej genialność niech będzie to, że ja, kobieta, która ma w szafie więcej ubrań niż ....ee nie wiem co - pozbyłam się około 70 % mojej garderoby, a w planach mam zamiar dojść do słynnej dziesiątki na każdy sezon.
Co po moim przeliczeniu daję nam
CZTERDZIEŚCI UBRAŃ.
Dacie wiarę, że czterdzieści ubrań byłam w stanie kupić w ciągu miesiąca?
Bo wyprzedaż, bo otwarto nowy second hand " i mówię Ci wszystko jak nowe! H&M, Zara, River Island "
Zwykłam mówić do koleżanek w pracy, do samej siebie przed lustrem, do portfela, do J, do mamy, do przyjaciółek, do siostry.
Wczoraj najbardziej bolała pierwsza spódnica odłożona do płóciennej torby.
Przy następnej puli ubrań popadłam w euforię.
Wcale nie było mi smutno, ba! Odnalazłam spokój.
Jak ja mogłam żyć z takim nadmiarem ubrań?
Jak mogłam sprzątać dom w dziurawych getrach?
Dziurawe getry - bo po domu, bo nikt nie widzi, bo ubrudzę cifem i nie będzie mi żal - odpowiadają za 90 % mojej depresji pod tytułem "Jestem kurą domową, jak gruba Amerykanka Amen" .
Naprawdę tak o sobie myślałam.
Teraz dążę do harmonii.
Nie wiem jak to zabrzmi, ale ta książka spadła mi z nieba i uratowała życie.
Tu nie chodzi o to, że z dnia na dzień stanę się sztywną damą - bo wierzcie mi, to nie o tym.
Chyba chodzi żeby mieć lepsze życie, bez niepotrzebnego bałaganu w tle.
I w głowie.
Wywalanie ubrań wyzwala.
Tak jest!


L.

Halo halo.
Posprzątałam biżuterię.
Kupiłam torebkę.
I ....

O TYM W NASTĘPNYM POŚCIE.

L.

Dzisiejszy dzień zaczął się tak jak widać na powyższym zdjęciu - dużo, dużo sprzątania i uciekające cycki.
Przepraszam - biust.
Uciekający biust.

A zakończył się tak
A już za parę godzin idę buszować pomiędzy półkami w Empiku bo mój przyjaciel sprezentował mi kartę podarunkową.
No i jak tu nie lubić urodzin?

Dzisiaj biorę urlop od wysublimowanych emocji.
Jestem tylko ja, J, książka(i) i całusy.

Pięknie jest,
L.

Dwadzieścia dwa lata temu, o godzinie ósmej pięćdziesiąt z brzucha mojej mamusi pani doktor wyciągnęła mnie.
Sześćdziesiąt dziewięć lat temu o godzinie siedemnastej młodzi ludzie (i nie tylko) podjęli walkę z okupantem.
Zaczęło się Powstanie Warszawskie.
Moje urodziny zawsze dzieliły się na dwie emocje - o ile mogę tak to opisać.
Z jednej strony już od rana czułam się wyjątkowa, a z drugiej ryk syreny alarmowej zawsze o 17 przypominał mi o tym, że wielu młodych ludzi w tym dniu straciło życie a ja tu sobie dmucham świeczki i wygłupiam się z rodziną.
Nie bez powodu wstąpiłam do harcerstwa.
Wszystko zawsze sprowadzało się do tej samej konkretnej daty - do daty moich urodzin. Dwa tygodnie temu byli u nas przyjaciele, przyszli na seans filmowy i przynieśli ze sobą film dokumentalny - biografię YSL.
Kiedy tylko dowiedziałam się że Yves urodził się dokładnie tego samego dnia co ja, poczułam dziwną więź z tym jakże wspaniałym i zarazem smutnym artystą. Łączy nas tak wiele, nie tylko co do umiłowania w stronę sztuki, secesji i orientu ale też pewne cechy charakteru budują most pomiędzy mną a nim. Wiem, to trochę głupie, czuć więź z mężczyzną który zrobił tak wiele dla sztuki jaką jest moda.
Jest ich wiele.
Pokażę wam moje ulubione fotografie Yves'a .






A to mój wymarzony prezent urodzinowy

 Niestety ze względów logistycznych musi poczekać. Boże jak ja kocham psy. Tyle szczęścia .

Lola lat osiem i Maks lat jeden.

Pamiętam jak rysowałam sama swoje zaproszenia, jak się starałam, jak dmuchałam z młodszą siostrą balony, rozwijałyśmy razem serpentyny. Jak mój kuzyn wcinał jajka z majonezem na wyścigi.
Nie potrzebowaliśmy urodzin w fast foodzie, w kulkach, w rurach i innych dziwnych miejscach. Wystarczyło VHS z Królem Lwem na początek, potem tańce przy Misiu i Margolci .
Jest dobrze. Ciepło mi w brzuchu a to chyba nazywa się szczęście.

A tutaj mała niespodzianka.
Niespodzianka miała wówczas cztery lata i wyglądała jak dobrze rozwinięty chłopczyk.



L.