Samojebki. Damski poprawiacz nastroju. Ach co za szczęście móc cyknąć sobie fotkę na której wyglądamy korzystnie.
Ach co za szczęście!



Szczęście z przymrużeniem oka i katarem w nosie.

Wyposażyłam się w dyniowego pasiaka. W dynię też się zaopatrzę i będę gotować.
Jak na razie dni spędzam w łóżku z polopiryną s i ołówkiem.


A zza okładek miliona zeszytów i szkicowników wypadają stare listy miłosne, wyniki badań krwi, skierowania do gastrologa i plany dni z klasy maturalnej.
Wypadają też stare fotografie.


Za dwa tygodnie Warszawa i debiut kiecki w kropki.

Teraz mam w głowie jakieś dziwne coś i muszę się z tym przespać.

Albo to przerysować.

L.

Kiedy stałam wczoraj na Gliwickim rynku, zdałam sobie sprawę jak piękne są Gliwice. To tylko czternaście kilometrów od Pyskowic więc można sobie wmówić że to jedno wielkie miasto. No dobra, nie można. Ale fajnie by było. Takie dwójmiasto. Pyskowice - Gliwice.

Moje Gliwice to secesyjne kamienice .

Alejki z tajemniczymi zakątkami.
Zielone parki.
Las.
Staw w centrum miasta.
 Postanowiłam pokazać wam, że to miasto leżące na śląsku jest jego piękną perłą.
Nie przez to że jest po prostu ładne.
Bo jest piękne.








To miasto tworzą ludzie.
O których czasami jest zbyt cichutko.
Ale to nic!
Przedstawię wam ludzi, których znam, których dopiero poznam.
Nie zasypię was tutaj zbędnymi informacjami.

Skoro piszemy o cudach Warszawy, Krakowa, Wrocławia... to dlaczego nie pokazać Wam miasta i ludzi którzy znaleźli swoje cuda w Gliwicach.
Ja nie przedłużam.
Już.

To co, chodźcie, poznajcie trochę kamienic, uliczek i cudnych ludzi.

Mój pierwszy gość już wkrótce.

Tymczasem wiecie że receptura najsłynniejszego na świecie kremu NIVEA została wynaleziona przez rodowitego Gliwiczanina ?
Oscar Troplowitz.
Ach tyle rzeczy do odkrycia.

L.

Dacie wiarę, że w wersjach roboczych wiszą ze trzy posty do was?
A mi brak odwagi, brak weny.

Ale nic to. Wróciłam do tego co kocham ponad wszystko - do rysowania.
A wramach odświeżenia kilka prac które znalazłam na moim starym komputerze.






Do tej pory ewoluowałam.

I nadal to robię. Zapisałam się na nowy kierunek, rysować i pisać i rysować i biegać.
Trzeba mi.

Kocham:
Mój nowy stanik push - up.
Naleśniki z cynamonem.
Miód z pasieki dziadka.
Powidła śliwkowe mamuni.
Zapach mjego płynu do prania . OCH!
Kołdrę.

Lubię też cytrynę. Gdyby coś.

Czuję się jakbym po długiej wędrówce wróciła do domu. Do samej siebie.

L.

Kołdra rozumie.
Nowa piżama rozumie.
Łóżko rozumie.
Że jest jesień.
Że zeżarłam półtorej czekolady.

Czas na gorzką herbatę, bo pofolgowałam. No idealna to ja nie jestem.
Ale uwielbiam to uczucie kiedy powstaję z ziemi/ łóżka i idę.
I idę i jestem dzielna.
Wybaczcie za dużo cukru.






Wybaczcie ilość zdjęć, ale po dzisiejszym maratonie urodzinkowym w pracy nie wiem jak się nazywam.
Pomyślałam że lustro zalegające w torbie fotograficznej poprawi mi humor.
Poprawiło.
Och gdybyście widzieli mój statyw.
Och a mojego facepalme'a
Och a ile radości!

L.

Lekcje Madame Chic nie zakończą się zdanym na sześć testem.
Moja szafa znów pęka w szwach, bo podoba mi się za dużo ubrań.
I odkryłam cudowny second hand.

Uświadomiłam to sobie dzisiaj, piorąc moją czwartą już sukienkę w groszki.

A było tak idealnie.
Harmonijnie.
Precyzyjnie.
Ale ja jestem kobietą i w dodatku zodiakalnym lwem.
W mojej naturze siedzi polowanie.
Ale nic to! Jak tylko skończę pisać, to ruszam z workami do szafy. Tak być nie może i już!
W ramach stresu spowodowanego alarmem bombowym kupiłam sobie swój pierwszy lakier ESSIE odcień WICKED.
Serduszka, miliard serduszek,


Pierwsze zdjęcie pomalowanych paznokci w moim życiu. Pierwszy raz z ESSIE może być.

Tylko nie mówcie J ile kosztował.

Mam wrażenie że wokół mnie tyle się dzieję, a wszystko mnie omija. Niby jestem w centrum wszystkiego a tak naprawdę jestem nigdzie.
Nigdzie.

Jesień Panie.

Mój nałóg piżamowy mnie przeraża.
Chujowa Pani domu, ot co!
Biorę się w garść.
Bo od leżenia w łóżku Oscara nikt nie dostał.
Chyba.

oddycham żyję nie mam weny.
smutno mi.

L.

Bez bicia się przyznaję, że zaniedbałam.
Bloga, dietę, pranie, kurze, J.
Plan jest prosty - oczyszczenie atmosfery.

Dzisiaj odbył się pogrzeb Sławomira Mrożka.
Dzisiaj rozmawiałam przez telefon z Panią Dorotą Wróblewską.
Dzisiaj brałam udział w alarmie bombowym.

Dzisiaj w urzędzie podrywał mnie Pan.
Podrywał mnie na dowód.
Serio?

Ostatnio próbowałam oczyścić atmosferę w pracy. No ale smutno mi, bo nie wyszło.
Ale tak to jest kiedy jedna strona chce pracować i być SZANOWANYM, a druga ma to w dupie.
Bo tak jest.

Ale spoko - KARMA.

Ja już nic nie mówię, ja się uśmiecham i tykam sobie jak bomba.
Ale to nie o tym.
Ostatnio dni zlewają mi się w całość i z pięciu robi się jeden długi z przerwą na sen i jedzenie.
Wrzesień to nie jest dobry miesiąc. Ale za to październik.

Październik to Warszawa i Wrocław.
Natomiast cieszę się że jestem tu na ziemi. W ramionach J. W pokoju z pachnącymi świecami.


Sprzątałam szafę. J jest tak nieświadomy mojej ilości pasiaków, że aż mi go żal.
ALE CHCĘ WIĘCEJ!






Idę spać.

L.

Dlaczego tęsknię za Pyskowicami?
Mieszkając od dziewięciu lat w nieco większym mieście, coraz bardziej i coraz częściej tęsknie za miastem w którym piękno mieszało się z moim piętnem.
Piętnem życiowym.
Za miastem, gdzie każdy zna każdego (teoretycznie).
Za miastem w którym idąc do szkoły mijałam piekarnię. A z niej buchał i otulał mój zmarznięty nos ciepły i kojący zapach drożdży rozpuszczonych w mleku.
Za miastem pełnym moich pierwszych miłości, na które teraz patrzę na fcb albo widzę zza szyb 677 i nie wierzę.
Najczęściej że taka głupia byłam, albo że taki przedszkolny przystojniak zamienił się w ee. No właśnie, w co?
Tęsknię za targami co środę, za moim starym mieszkaniem, które było tak ogromne i piękne. A w którym bywało i piekło i niebo.
Brakuję mi spacerów z psem wzdłuż Dramy, ogromnego parku oddzielającego stare od nowego.
Galaretek w czekoladzie z garmażerki na rynku.

Ach.....zawiało mi tu sentymentem. Bo chyba z tym miastem jest tak, że wolę do niego wracać co jakiś czas i dopiero wtedy czuć jego magię.
Owe braki odczuwam zawsze jesienią, kiedy Pyskowickie drzewa mienią się na czerwono a w ogromnym parku dzieci szukają kasztanów.
Zapewne teraz siedziałabym najchętniej w kremowym swetrze i piła grzane wino. I rozmawiała z kimś z przeszłości o życiowych możliwościach.

Nie ukrywam, że pisząc Lolę i cynamon, Nadmorzem to Pyskowice, w największej części jaka może zaistnieć na kartkach książki.

Brakuję mi ostatnio wszystkiego. Jestem niedospana, niedopita, niedojedzona, nienasycona, niedopisana, niedorysowana.
Ale tak najbardziej jestem niedoleczona, boli tak strasznie, a w czwartek do pracy. Ale nauczyłam się udawać.
Że nie boli.
Że mucha do oka wpadła.
Że mam wyjebane, a serce pęka na milion kawałków i ni chuja ich nie poukładam bez porcji czekolady.
Jutro wydarzy się coś dobrego.

Nigdy nie sądziłam, że spotka mnie taka historia. Tak, dokładnie - spotka. Nie przydarzy się, nie wydarzy.
Po prostu wyjdzie mi na przeciw, tak jak to zrobiła rok temu zimowym popołudniem pośród muzyki Mumford&sons. Nad kubkiem gorącego kakao.
Tak po prostu.
Historia zapukała do mojego serca i nie miałabym duszy gdybym nie chciała wam jej opowiedzieć.

Nie wiem czy jest piękna, czy jest mroczna. Jest w największej części mną.
I trochę się boję.
Ale ja się zawsze bałam.....

L.

 Placki, hulanki i swawole.
To ja wolę
swoją czystą silną wolę.

Nie nie, nie robalowe.
Robotowe.
Robockie.
Cybernetyczne.
Cybernetycznie geometrycznie.

Za uchem czai mi się zmiana. Wszelkie horoskopy trąbią mi na przekór, że nie, że pieniądze, że trzeba pilnować portfela i jakieś takie złe prognozy. Ja się pytam dlaczego do cholery akurat w momencie w którym moje życie jest na zakręcie godnym eee no nie wiem, godnym mega długiej gumy truskawkowej do mega długiego żucia. No mniej więcej tak.

Więc dlaczego moje oczy z wadą minus coś, kierują swój wzrok na horoskopy tu i siam.
I tam.

?

Więc pozostają głębokie oddechy, noce w Jego ramionach i litry herbaty z imbirem i miodem. Początkowy brak perspektyw okazał się perspektywą. Upiekł mi się wyjazd do Warszawy, bo wygrałam konkurs.
Jestem typem człowieka, do którego radość dociera stopniowo. To znaczy wczoraj rano, kiedy na blogu u Pani Doroty Wróblewskiej pojawiły się wyniki konkursu i na pierwszym miejscu byłam ja, to nie mogłam złapać tchu.
Że ja, do Warszawy, z cynamonową magią.
Z gorzką czekoladą.
Z opowieściami o miłościach z Nadmorzem.
Że mi się udało.

Że nam się udało.

Więc zbieram swoje ciało spod kołdry i wymyślam.
Bo wiem, że najważniejsza w marzeniu jest do niego droga.
A ja marzenie mam. Tylko nie mam mapy, nie mam prawa jazdy, nie mam drogowskazów.
Mam za to swoje własne serce i możliwość autostopu.

Bo wiecie, najważniejsza droga to ta od serca do głowy.

L.

Są paski, są śliwki, jest herbata.

Pomiędzy jedną falą bólu a drugą to chyba normalne że człowiek w końcu głodnieje. Jednak. Ból nie jest mulący, jest atakujący i kujący. Ale to nie o tym.
O pomidorach.
Tak więc leżę w łóżku z moim przyjacielem termoforem Kazikiem i przeglądam blogi które uwielbiam.
A uwielbiam przede wszystkim te o jedzeniu.
A na nich milion sposobów na pomidora.

Więc dzisiejszy obiad sponsoruję gryczane penne i uduszone w oliwie z oliwek pomidory.
Kiedy obierałam sparzoną skórkę przypomniała mi się książka ' Smażone, zielone pomidory ' .
I przypomniała mi się moja przyjaciółka Ewa.

Gdybym swoje dwie najważniejsze przyjaciółki miała opisać za pomocą książek, które nas jeszcze bardziej do siebie zbliżyły to...
To byłyby to trzy książki.
Pierwsza to trylogia 'Jeździec Miedziany '  Pauliny Simmons.
Ach do dzisiaj pamiętam jak z wypiekamy na buzi czytałam MOMENTY z nad rzeki Kamy, tak pięknie opisane. Pod kołdrą, z latarką i głową pełną miłosnych uniesień.
O mamo!

Trylogia i 'pomidory' należą do Ewy. Ewa jest dla mnie jak siostra. Pachnie domem i czymś słodkim. Zresztą w jej domu też pięknie pachnie, trochę czuję tam przetworów, zielonych ogórków małosolnych, kawy z mlekiem i lodami waniliowymi. Jest też trochę balsamico i dymu z podwórka. Gdybym kiedyś miała mieć dom, to dom Ew, jest ideałem.

Jest też druga saga. Nazywa się 'Zmierzch'. Nie będę tutaj się tłumaczyć z tego, że przeczytałam tą książkę before it was cool or not. Niemniej jednak pokazałam ją Agacie i obie wpadłyśmy.
Ach nocami rozmawiałyśmy o Edwardzie idealnym.

Tak więc Agata to wampiry, rock, dom w Bukownie na skraju lasu i wspólny chłopak.
Och ale to historia na książkę . Tak sobie przynajmniej myślę.
Ale również Agata kojarzy mi się z pomidorami. Podczas gdy Ewa to pomidory duszone, smażone w zaparowanej kuchni, popijane grzanym piwem/winem, Agata to pomidory suszone w oliwie z oliwek z ziołami i kieliszkiem wiśniowej nalewki tatusia/mamusi. Bo rodzice Agaty robią najlepsze nalewki.
Tak.
Nie wiem z czym kojarzę im się ja, natomiast wiem, że w ten wrzesień mija dziewięć lat od momentu naszego poznania i było to najwspanialsze dziewięć lat w moim życiu.
Pamiętam nocne powroty z tańców, podczas gdy mówiłyśmy rodzicom gdzie to nie śpimy. Pamiętam straszne historie pod namiotem na placu domu Ew. Płacz po złamanym sercu po jednym, drugim, piątym i tak dalej chłopcu. Zimowe kilkugodzinne spacery z Agatą, miłosne dylematy i tabliczki czekolady z karmelem.

Swoje przyjaźnie zbudowałam nie na licznych imprezach i pijackich zobowiązaniach. Zbudowałam je na litrach herbaty z cytryną, garnku pomidorowej i rozmowach nocą. Piękną jesienią zakwitły nasze przyjaźnie.
I wiem, że będą trwać. I chociaż czasu mamy tak mało dla siebie to czuję ich obecność i wsparcie każdego dnia.
Kocham Was Pasztety !

L.

Jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o jesień. A jesień przyczaiła się za rogiem z piękną depresją, która rozsiada się wygodnie obok mnie w łóżku i czeka aż wybuchnę. W tym roku nie dam jej tej satysfakcji. Walczę na każdym froncie.

Nie chcę mi się myśleć po okropnych dziewięciu godzinach w pracy. Więc proszę -zdjęcia z mojej zupy, niech mówią same za siebie.

Ach i Cześć Wrzesień!