Nie lubię Katowic.
Wolę małe miasteczka, pachnące lasem, jedyną piekarnią w mieście która rozsiewa zapach świeżych drożdży o czwartej nad ranem gdy wracam z różowego wina, kocie łby i koronki w oknach.

Dzisiaj musiałam potłuc się czterdzieści minut pociągiem do tego wielkiego miasta bo mój komputer wymagał mini przeglądu.
Co prawda Gliwice do małych miasteczek nie należą, ale do moich ukochanych Pyskowic mam tylko 15 minut , a to trochę tak ,jak cudem dostać się do oazy spokoju na koniec świata.
Wszak cuda istnieją.

Ad rem .
(przejdźmy do rzeczy).

Jest w Katowicach Spodek.
Spodek jaki jest każdy widzi.
Szłam ośnieżonym parkiem, który wychodził prosto na uskrzydlony pomnik stojący nieopodal.
Z górki pod pomnikiem zjeżdżały na sankach dzieci. Było biało, niebo było lekko różowe z szarawymi odcieniami. Wieżowce stały dumnie na tle zapadającego w mrok miasta.
Było trochę jak na innej planecie.
To jest tak, że mi się bardzo chce w Kosmos.
TAK BARDZO.
Siedziałabym sobie na Księżycu kiedy tylko miałabym ochotę. Piłabym różowe wino i patrzyła na Ziemię i te wszystkie światełka na naszej planecie.
Czasami dobrze jest spojrzeć na życie z dystansu.
Dużego.
Ja spojrzałam na nie dzisiaj w Katowicach. Zrozumiałam w ciągu mojego nieco ponad półgodzinnego zimowego spaceru, tak wiele rzeczy, których nie byłam w stanie ogarnąć w ciągu ostatnich kilku tygodni i miesięcy.
A może i nawet całego poprzedniego roku.
A tą magiczną chwilę dopełniła tylko ta piosenka, która tak po prostu , bez ustawiania i przełączania popłynęła z mojego iPoda prosto do moich uszu.



I tak trochę chyba polubiłam te Katowice.
ale tylko troszkę.

Postanowienie na ten rok mam jedno.
Namalować swój kosmos.

Lola

Pierwszy dzień stycznia spędziłam w łóżku, oglądając film W. Allena - Zakochani w Rzymie.
Kocham Włochów! Kiedyś, na pewno tam zamieszkam, w starej kamienicy z pięknym balkonem. Będę chodziła w sukienkach w groszki, włosy będą mi sięgać do pasa i będę nosić bieliznę.
Czarną.
Koronkową.
W sumie to tą ostatnią kwestię ubraniową mogę się już postarać.
If you know what I mean .


Wróćmy jednak do Włoch.

W marcu/kwietniu będę chwilę w Bolonii.
Targi ilustracji dziecięcej brzmią pięknie.
Bo widzicie, marzenia mi się ostatnio spełniają.

Ano na ten przykład, przedwczoraj otrzymałam e-mail od redakcji gazety JOY , że chcą zaprezentować moje ilustracje/kartki w rubryce 'talenty' na łamach swojego magazynu.
Byłam w szoku.

Cieszę się jak dziecko, że to moje rysowanie ma sens, a od kiedy Jakub sprawił mi w prezencie tablet to w każdej wolnej chwili siedzę i rysuję co też przynosi małe sukcesy.

Wiecie, nie wiedziałam, że dane mi będzie kiedykolwiek powiedzieć że zaprojektowałam coś dla Decathlon -u.
A jednak ! ( ale to wkrótce).

Po nieco, bo nieco burzliwej zmianie pracy w październiku trafiłam do miejsca gdzie chętnie chodzę do pracy, nawet jeśli muszę wstawać o 4 rano .

Ale najważniejsze jest to że zwolniłam.
Wyluzowałam.
Nauczyłam się słuchać sama siebie.
Wspominać tylko te dobre rzeczy.

Bo mam wspaniałego chłopca, psiaka, mamę, prawie-tate najlepszą siostrę na świecie.
Ewę i Agatę.

I tyle mi wystarczy.
Nie potrzeba mi wiele.

No i pokażę Wam coś roboczego