W zasadzie to ten post miał nosić nazwę 'co mi dała pasja' . Ale myślę, że nie muszę o tym pisać. Wystarczy, że inspiracje zbieram wszędzie. Zasypiam myśląc o obrazach w mojej głowie, budzę się z gotowym projektem.
Rysuję w snach, tańczę do starych brazylijskich piosenek i piję litry earl grey'a. Staram się nie myśleć już o tym co było ale o tym, co mnie czeka.
Mam motyle w brzuchu na myśl o górach, ludziach, których poznam i ogniskach przy których jeszcze usiądę.


Jeśli chodzi o inspirację do tych ilustracji to Panny Retro istnieją już od dawna. Czasami zamykam je w kawiarniach nad filiżankami z gorącą czekoladą. Czasami spacerują w deszczu szukając miłości.

Tym razem ubrałam je w cudne projekty marki Karoliny Baszak - Aeterie.
Jak tylko zobaczyłam nową kolekcję, ołówek sam wpadł mi w dłonie i zaczęłam.
Panny Retro to







Zapraszam Was do ich magicznego nadmorskiego świata.





Lola.

- Mamo, mówiłaś, że mamy zauroczyć Lolę inteligencją.

Czyli krótka historia o tym, jak łata się stare rany.

Na każdy nowy początek w życiu warto zaopatrzyć się w odpowiednie książki. No, przynajmniej ja tak mam.

Wszystkie swoje płaczliwe kryzysy przetrwałam pod kołdrą, obłożona książkami.

Dobra, przyznaję, trochę wina się polało. Ale serio, nie wiem jak to jest, że najbardziej seksownie czuję się w flanelowej koszuli, boso i z książką pod pachą.

Robiąc przerwy na szalone tańce po drewnianej podłodze.
Koniecznie do tej piosenki.



Nie martwcie się dziewczyny, być może niebawem znajdzie się tu post poświęcony specjalnie temu, co należy zrobić po rozstaniu z facetem.

U mnie tak czy siak jest wesoło.
Ale wróćmy do książek -  spokój zawsze odnajduję w książkach M. Musierowicz i Muminkach.
Mówcie co chcecie, ale nie ma nic lepszego, niż muminkowe mądrości i dom Borejków z pięknymi prostymi historiami miłosnymi w tle.

Z okazji dzisiejszego święta  - garść cytatów.

Wszystko trzeba odkryć samemu. I również przejść przez to zupełnie samemu.
/T.Jansson - Zima Muminków/

Nie masz pojęcia... tu się tak niewiele dzieje... A my tak dużo marzymy..
/T. Jansson - Opowiadania z Doliny Muminków/

Jej własne sztormy były zawsze najtraszniejsze. I w głębi duszy Filifionka była trochę dumna ze swoich katastrof, przeżywanych zupełnie samotnie.
/T.Jansson - Opowiadania z Doliny Muminków/

Świat ten patrzył na Paszczaka z żałością i oczekiwaniem, a Paszczak odpowiadał mu spojrzeniem pełnym paniki.
/T. Jansson - Muminki. Księga druga/

Świat pełen jest wielkich, przedziwnych rzeczy, czekających na tych, którzy są na nie przygotowani.
/ T. Jansson - Tatuś Muminka i morze/

Nic nie mija bez śladu. Cokolwiek zrobię, będę to miała zapisane w historii życia, podobnie jak do historii choroby wpisuje się każdy drobiazg. Coś, co się już stało, stało się na zawsze. Minęło i już nie mogę tego zmienić. Niby nie ma, a jest. Ktoś o tym pamięta i ja pamiętam, i nie można zrobić nic, żeby to wymazać.
/ M.Musierowicz - Szósta Klepka/

Uśmiech bywa aktem męstwa, smutek to słabość i postawa zbyt wygodna. Być radosnym i dobrym, kiedy świat jest smutny i zły, to mi dopiero odwaga.
/M.Musierowicz - Opium w rosole/

Jak się chce zmieniać swoje życie, to nie trzeba zmieniać tego, co jest naokoło, tylko to co ma się w środku. Rozumiesz?
/ M.Musierowicz - Dziecko piątku/

Są takie spojrzenia, które można sobie zapamiętać na całe życie. Ułożyć w pamięci jedno po drugim, jak kwiaty w zielniku i do śmierci przeglądać, wspominając, gdzie które zostało znalezione. Lub otrzymane.
/M. Musierowicz - Nutria i Nerwus/

Kochać trzeba już, natychmiast. Miłości nie można odkładać na pojutrze, bo pojutrze może być koniec świata.
/ M.Musierowicz - Imieniny/

Tak. Dojść do siebie. To bardzo mądre określenie. Dojść - to słowo zawiera w sobie obraz drogi. A droga zawiera w sobie czas. To musi trwać. Musi minąć pewien czas - w ruchu. Nie wolno stać w miejscu. Trzeba iść. Naprzód.
/ M. Musierowicz - Dziecko piątku/

ilustracja z ok 2012 r.

Zawsze się zastanawiałam jakie to uczucie, kiedy coś w Tobie pęka?
Jak odczuwa się przekroczone granice?
Jak to jest, kiedy się już nie ufa?

Myślałam, że jestem bezgraniczna.
Bezgranicznie ufam.
Bezgranicznie kocham.
Bezgranicznie tęsknie.
Bezgranicznie wierze.


A teraz bezgranicznie tonę w morzu łez.

I coż.... granice granicami.
A paszportu na szczęście nadal brak.


Ale są góry.
Chociaż to.

L.

Kiedy byłam w gimnazjum i miałam złamane serce narysowałam siebie samą podpiętą do maszyny zapomnienia.

Co oznacza bycie sobą?


Opowiem Wam czym to dla mnie jest.

To trochę tak jak widzisz kogoś po raz pierwszy w życiu, podajecie sobie dłonie.
A Ty nagle widzisz w tych drugich oczach wszystko. Całą prawdę, ciepło, dom, odnalezioną tęsknotę i bezpieczeństwo.
I jedyne na co masz ochotę, to zabrać tego kogoś na szczyt góry podczas zorzy polarnej i opowiedzieć tej osobie całe swoje życie.

Opowiedzieć je tylko po to, żeby zejść z tej góry lżejszą na duszy. Z pustym termosem po herbacie w plecaku i nowym szarym notesem.
Bo wtedy zaczyna się wszystko od tego pięknego początku.

Wbrew pozorom, nie zrobiłam tego.

Usiadłam po prostu w Kościele, westchnęłam głęboko i porozmawiałam sobie.
Sama ze sobą i z Nim.

I to był właśnie mój nowy początek.


Tej niepozornej zimy w moim życiu rozszalała się burza. Byłam kiepskim Kapitanem i mój statek prawie się rozbił.

Ale wykorzystałam szalupę ratunkową i wypłynęłam na właściwe wody.
Nie to nie jest post o nawróceniu, ten blog nie stanie się blogiem Katolickim.

Chciałam Wam tylko napisać, że wychowałam się w małym retro miasteczku na końcu świata.
I przypomniałam sobie, jak modlitwa mnie uspokaja. Tak jak robiła to wtedy, gdy w tym małym miasteczku, w moim domu działo się piekło.
Nie wstydzę się tego.

Początek tego roku przyniósł mi wiele dobrego.
Nową pracę, wiele zamówień, wiele przemyśleń.

Ta wiosna mnie jakoś tak hmm... odmienia?
Sama nie wiem.

Napiszę to wszystko jak zwykle skrótami

mięta
pudrowy róż
Etta James
lawendowe świece
szary papier
brokatowe taśmy
jego ciepła dłoń
skarpetki w paski
zapach deszczu
tęsknota
Lola i Cynamon
morze