Dawno mnie tutaj nie było.

Ostatnio noce mieszają mi się z dniami, herbata z wodą, którą pije litrami. 

Jakiś czas mnie tutaj nie było. Nie będę ściemniać - zamówienia na portrety ślubne mnie przerosły. Ale

WORK HARDER

nieprzespane noce minęły, dłonie brudne z tuszu, pisaków i ecoliny już są czyste.
Rysowanie jest jak narkotyk. Chcesz więcej.
Więcej zamówień,
więcej miłosnych historii,
więcej dokumentów kryminalnych/filmów/vlogów do oglądania w trakcie tworzenia,
więcej muzyki,
więcej kubków z niedopitą herbatą.

Lubię ciężko pracować.

Od jakiegoś czasu spoglądam na buty do biegania. Narazie tak na siebie patrzymy nieśmiało.
Czas na pierwszą randkę.

O TYM CO I JAK




Te zdjęcia to tylko ułamki tego co udało mi się ostatnio stworzyć.
Mimo wszystko czuję lekki niedosyt.
Coraz bardziej chcę wydać książkę, coraz więcej ilustracji wpada mi w ołówek, na tablet.
Budzę się nocami z pourywanymi dialogami w głowie, oddycham głęboko i mówię sobie, że zapiszę rano.
A rano myję zęby i patrzę w lustro próbując sobie bardzo, bardzo przypomnieć.
I nic.

Czuję jakiś taki dziwny niepokój.
Niepokój, który mi mówi, że mogę więcej i lepiej.

Work harder i nie spoczywaj na lajkach.


L.

MUST GO!

czasem trzeba się zgubić, żeby się odnaleźć.

W ostatnim poście prosiłam, żeby maj był dla mnie dobry.

Okazał się lepszy niż mogłabym przypuszczać.
Ale jeszcze nie czas na dzielenie się tym wszystkim tutaj.

Góry jak zwykle okazały się pomocne. Z każdym krokiem, który stawiało mi się coraz ciężej. Z niespokojnym oddechem i łzami w oczach wydeptywałam sobie na szlakach nową przyszłość.
Boję się.
Chyba nigdy wcześniej się tak nie bałam.

Ale wolę ten strach, niż ból i żal do samej siebie, że nie spróbowałam.

"Od nowa" -  to piękne zdanie zawiera w sobie wszystko.
Nadzieję,
strach,
szczęście,
motylki w brzuchu.

magiczne Kłodzko.

poczta - mój drugi dom.

Moją najlepszą decyzją, była tymczasowa wyprowadzka z Warszawy.
Zrozumiałam wiele rzeczy.
Nie lubię tego miasta i lżej mi na sercu, że teraz mnie tam nie ma. W sumie to nie wiem za bardzo jak mogłabym to wyjaśnić. To jest trochę tak, że jestem wychowana w małym miasteczku.
W miasteczku wyłożonym kocimi łbami, pachnącym drożdżami i ciepłym mlekiem.
Gdzie ludzie przeważnie się uśmiechają, gdzie maj pachnie najpiękniej bzem i deszczem.
Gdzie złamane serce leczy się herbatą z miodem z pasieki dziadka, piwem z sokiem malinowym i tak bardzo nielegalnymi papierosami z miętowym klikiem.
Można je też wyleczyć tańcząc w lesie i jeżdżąc zdezelowanym maluchem za miasto, na pola pić różową oranżadę i zajadać chipsy czekoladą.

Ale na bank, nie da się wyleczyć smutnej duszy w tym brzydkim, wielkim mieście.
No ja nie umiem.
I chociaż wiem gdzie leży Bemowo, Powiśle, Grochów, Wola, Żoliborz.
Chociaż wiem, gdzie zjem bezglutenowego hamburgera i lody w bezglutenowym wafelku.
Chociaż wiem, gdzie leży Truskawiecka - ulica z serialu 'KLAN' i wiem, że nie kręcą tego serialu na Sadybie - mieszkałam i nie widziałam - zresztą życie straciło sens po śmierci Ryśka.

Chociaż wiem to wszystko i jeszcze więcej, to wiecie.... Warszawa jest pusta.
Tam nikt do nikogo się nie uśmiecha. Każdy jest zajęty tylko i wyłącznie sobą.
Jest smutno,
pusto.

Warszawa jest jak Dementor.
Wyssała ze mnie wszystko to, co było we mnie najpiękniejsze. I zostałam nagle sama w ciemnym i mrocznym miejscu.
I czeka mnie teraz długa droga, żeby znaleźć to magiczne światło do wyjścia. Powoli mi się udaje.
Są długie rozmowy,
rysowanie,
gotowanie,
sprzątanie.
I są ludzie.

Może ten ekshibicjonizm wyda Wam się za głęboki, ale przyznanie się przed samym sobą, że ma się załamanie nerwowe i trzeba skorzystać z pomocy specjalisty, nie jest i nie było dla mnie wstydem.
To ważne, żeby pójść do lekarza kiedy źle się dzieję.
Nie ma co zwlekać.

Ale najważniejsze, że są góry.
i Marcin Dorociński <3 p="">Nie napiszę, co bym z nim zrobiła.
L.

Kwiecień żegnam jako singielka - po 6 latach czuję się trochę jak w dżungli. W sklepie nadal szukam Hummusu i ulubionych chipsów, a potem między proszkiem do prania i papierem toaletowym płaczę sobie po cichu.

Kwiecień żegnam odhaczając wszystkie sezony Ugly Betty - serio, jeśli nie widzieliście tego serialu to koniecznie nadróbcie. Sezony są tylko cztery, ale wystarczają, żeby posklejać się na nowo.
Jako tako.


Kwiecień żegnam z kilkunastoma narysowanymi portretami, nowymi zamówieniami.
Kwiecień żegnam z zapachem gór, stukotem pociągu i marzeniem na maj o wyprawie w nieznane.

Cześć Maj,
mam nadzieję, że zaczniemy wszystko od nowa.

Lola.

W zasadzie to ten post miał nosić nazwę 'co mi dała pasja' . Ale myślę, że nie muszę o tym pisać. Wystarczy, że inspiracje zbieram wszędzie. Zasypiam myśląc o obrazach w mojej głowie, budzę się z gotowym projektem.
Rysuję w snach, tańczę do starych brazylijskich piosenek i piję litry earl grey'a. Staram się nie myśleć już o tym co było ale o tym, co mnie czeka.
Mam motyle w brzuchu na myśl o górach, ludziach, których poznam i ogniskach przy których jeszcze usiądę.


Jeśli chodzi o inspirację do tych ilustracji to Panny Retro istnieją już od dawna. Czasami zamykam je w kawiarniach nad filiżankami z gorącą czekoladą. Czasami spacerują w deszczu szukając miłości.

Tym razem ubrałam je w cudne projekty marki Karoliny Baszak - Aeterie.
Jak tylko zobaczyłam nową kolekcję, ołówek sam wpadł mi w dłonie i zaczęłam.
Panny Retro to







Zapraszam Was do ich magicznego nadmorskiego świata.





Lola.