W zasadzie to ten post miał nosić nazwę 'co mi dała pasja' . Ale myślę, że nie muszę o tym pisać. Wystarczy, że inspiracje zbieram wszędzie. Zasypiam myśląc o obrazach w mojej głowie, budzę się z gotowym projektem. Rysuję w snach, tańczę do starych brazylijskich piosenek i piję litry earl grey'a. Staram się nie myśleć już o tym

- Mamo, mówiłaś, że mamy zauroczyć Lolę inteligencją. Czyli krótka historia o tym, jak łata się stare rany. Rana na duszy byłą nie zagojona. Rozdrapywana, brudna, łatana byle jakimi obietnicami, wielkimi nadziejami i śmieszną wiarą.  Dopiero przyjazd do Kotliny zerwał wszystkie stare i przetarte bandaże. Wyczyścił ranę na nowo wiosennym deszczem i zakleił plastrem o zapachu mlecznej czekolady.

Zawsze się zastanawiałam jakie to uczucie, kiedy coś w Tobie pęka? Jak odczuwa się przekroczone granice? Jak to jest, kiedy się już nie ufa? Myślałam, że jestem bezgraniczna. Bezgranicznie ufam. Bezgranicznie kocham. Bezgranicznie tęsknie. Bezgranicznie wierze. A teraz bezgranicznie tonę w morzu łez. I coż.... granice granicami. A paszportu na szczęście nadal brak. Ale są góry. Chociaż to.

Co oznacza bycie sobą? Opowiem Wam czym to dla mnie jest. To trochę tak jak widzisz kogoś po raz pierwszy w życiu, podajecie sobie dłonie. A Ty nagle widzisz w tych drugich oczach wszystko. Całą prawdę, ciepło, dom, odnalezioną tęsknotę i bezpieczeństwo. I jedyne na co masz ochotę, to zabrać tego kogoś na szczyt góry podczas zorzy polarnej