Dawno mnie tutaj nie było.

Ostatnio noce mieszają mi się z dniami, herbata z wodą, którą pije litrami. 

Jakiś czas mnie tutaj nie było. Nie będę ściemniać - zamówienia na portrety ślubne mnie przerosły. Ale

WORK HARDER

nieprzespane noce minęły, dłonie brudne z tuszu, pisaków i ecoliny już są czyste.
Rysowanie jest jak narkotyk. Chcesz więcej.
Więcej zamówień,
więcej miłosnych historii,
więcej dokumentów kryminalnych/filmów/vlogów do oglądania w trakcie tworzenia,
więcej muzyki,
więcej kubków z niedopitą herbatą.

Lubię ciężko pracować.

Od jakiegoś czasu spoglądam na buty do biegania. Narazie tak na siebie patrzymy nieśmiało.
Czas na pierwszą randkę.

O TYM CO I JAK




Te zdjęcia to tylko ułamki tego co udało mi się ostatnio stworzyć.
Mimo wszystko czuję lekki niedosyt.
Coraz bardziej chcę wydać książkę, coraz więcej ilustracji wpada mi w ołówek, na tablet.
Budzę się nocami z pourywanymi dialogami w głowie, oddycham głęboko i mówię sobie, że zapiszę rano.
A rano myję zęby i patrzę w lustro próbując sobie bardzo, bardzo przypomnieć.
I nic.

Czuję jakiś taki dziwny niepokój.
Niepokój, który mi mówi, że mogę więcej i lepiej.

Work harder i nie spoczywaj na lajkach.


L.

MUST GO!

czasem trzeba się zgubić, żeby się odnaleźć.

W ostatnim poście prosiłam, żeby maj był dla mnie dobry.

Okazał się lepszy niż mogłabym przypuszczać.
Ale jeszcze nie czas na dzielenie się tym wszystkim tutaj.

Góry jak zwykle okazały się pomocne. Z każdym krokiem, który stawiało mi się coraz ciężej. Z niespokojnym oddechem i łzami w oczach wydeptywałam sobie na szlakach nową przyszłość.
Boję się.
Chyba nigdy wcześniej się tak nie bałam.

Ale wolę ten strach, niż ból i żal do samej siebie, że nie spróbowałam.

"Od nowa" -  to piękne zdanie zawiera w sobie wszystko.
Nadzieję,
strach,
szczęście,
motylki w brzuchu.

magiczne Kłodzko.

poczta - mój drugi dom.

Moją najlepszą decyzją, była tymczasowa wyprowadzka z Warszawy.
Zrozumiałam wiele rzeczy.
Nie lubię tego miasta i lżej mi na sercu, że teraz mnie tam nie ma. W sumie to nie wiem za bardzo jak mogłabym to wyjaśnić. To jest trochę tak, że jestem wychowana w małym miasteczku.
W miasteczku wyłożonym kocimi łbami, pachnącym drożdżami i ciepłym mlekiem.
Gdzie ludzie przeważnie się uśmiechają, gdzie maj pachnie najpiękniej bzem i deszczem.
Gdzie złamane serce leczy się herbatą z miodem z pasieki dziadka, piwem z sokiem malinowym i tak bardzo nielegalnymi papierosami z miętowym klikiem.
Można je też wyleczyć tańcząc w lesie i jeżdżąc zdezelowanym maluchem za miasto, na pola pić różową oranżadę i zajadać chipsy czekoladą.

Ale na bank, nie da się wyleczyć smutnej duszy w tym brzydkim, wielkim mieście.
No ja nie umiem.
I chociaż wiem gdzie leży Bemowo, Powiśle, Grochów, Wola, Żoliborz.
Chociaż wiem, gdzie zjem bezglutenowego hamburgera i lody w bezglutenowym wafelku.
Chociaż wiem, gdzie leży Truskawiecka - ulica z serialu 'KLAN' i wiem, że nie kręcą tego serialu na Sadybie - mieszkałam i nie widziałam - zresztą życie straciło sens po śmierci Ryśka.

Chociaż wiem to wszystko i jeszcze więcej, to wiecie.... Warszawa jest pusta.
Tam nikt do nikogo się nie uśmiecha. Każdy jest zajęty tylko i wyłącznie sobą.
Jest smutno,
pusto.

Warszawa jest jak Dementor.
Wyssała ze mnie wszystko to, co było we mnie najpiękniejsze. I zostałam nagle sama w ciemnym i mrocznym miejscu.
I czeka mnie teraz długa droga, żeby znaleźć to magiczne światło do wyjścia. Powoli mi się udaje.
Są długie rozmowy,
rysowanie,
gotowanie,
sprzątanie.
I są ludzie.

Może ten ekshibicjonizm wyda Wam się za głęboki, ale przyznanie się przed samym sobą, że ma się załamanie nerwowe i trzeba skorzystać z pomocy specjalisty, nie jest i nie było dla mnie wstydem.
To ważne, żeby pójść do lekarza kiedy źle się dzieję.
Nie ma co zwlekać.

Ale najważniejsze, że są góry.
i Marcin Dorociński <3 p="">Nie napiszę, co bym z nim zrobiła.
L.

Kwiecień żegnam jako singielka - po 6 latach czuję się trochę jak w dżungli. W sklepie nadal szukam Hummusu i ulubionych chipsów, a potem między proszkiem do prania i papierem toaletowym płaczę sobie po cichu.

Kwiecień żegnam odhaczając wszystkie sezony Ugly Betty - serio, jeśli nie widzieliście tego serialu to koniecznie nadróbcie. Sezony są tylko cztery, ale wystarczają, żeby posklejać się na nowo.
Jako tako.


Kwiecień żegnam z kilkunastoma narysowanymi portretami, nowymi zamówieniami.
Kwiecień żegnam z zapachem gór, stukotem pociągu i marzeniem na maj o wyprawie w nieznane.

Cześć Maj,
mam nadzieję, że zaczniemy wszystko od nowa.

Lola.

W zasadzie to ten post miał nosić nazwę 'co mi dała pasja' . Ale myślę, że nie muszę o tym pisać. Wystarczy, że inspiracje zbieram wszędzie. Zasypiam myśląc o obrazach w mojej głowie, budzę się z gotowym projektem.
Rysuję w snach, tańczę do starych brazylijskich piosenek i piję litry earl grey'a. Staram się nie myśleć już o tym co było ale o tym, co mnie czeka.
Mam motyle w brzuchu na myśl o górach, ludziach, których poznam i ogniskach przy których jeszcze usiądę.


Jeśli chodzi o inspirację do tych ilustracji to Panny Retro istnieją już od dawna. Czasami zamykam je w kawiarniach nad filiżankami z gorącą czekoladą. Czasami spacerują w deszczu szukając miłości.

Tym razem ubrałam je w cudne projekty marki Karoliny Baszak - Aeterie.
Jak tylko zobaczyłam nową kolekcję, ołówek sam wpadł mi w dłonie i zaczęłam.
Panny Retro to







Zapraszam Was do ich magicznego nadmorskiego świata.





Lola.

- Mamo, mówiłaś, że mamy zauroczyć Lolę inteligencją.

Czyli krótka historia o tym, jak łata się stare rany.

Na każdy nowy początek w życiu warto zaopatrzyć się w odpowiednie książki. No, przynajmniej ja tak mam.

Wszystkie swoje płaczliwe kryzysy przetrwałam pod kołdrą, obłożona książkami.

Dobra, przyznaję, trochę wina się polało. Ale serio, nie wiem jak to jest, że najbardziej seksownie czuję się w flanelowej koszuli, boso i z książką pod pachą.

Robiąc przerwy na szalone tańce po drewnianej podłodze.
Koniecznie do tej piosenki.



Nie martwcie się dziewczyny, być może niebawem znajdzie się tu post poświęcony specjalnie temu, co należy zrobić po rozstaniu z facetem.

U mnie tak czy siak jest wesoło.
Ale wróćmy do książek -  spokój zawsze odnajduję w książkach M. Musierowicz i Muminkach.
Mówcie co chcecie, ale nie ma nic lepszego, niż muminkowe mądrości i dom Borejków z pięknymi prostymi historiami miłosnymi w tle.

Z okazji dzisiejszego święta  - garść cytatów.

Wszystko trzeba odkryć samemu. I również przejść przez to zupełnie samemu.
/T.Jansson - Zima Muminków/

Nie masz pojęcia... tu się tak niewiele dzieje... A my tak dużo marzymy..
/T. Jansson - Opowiadania z Doliny Muminków/

Jej własne sztormy były zawsze najtraszniejsze. I w głębi duszy Filifionka była trochę dumna ze swoich katastrof, przeżywanych zupełnie samotnie.
/T.Jansson - Opowiadania z Doliny Muminków/

Świat ten patrzył na Paszczaka z żałością i oczekiwaniem, a Paszczak odpowiadał mu spojrzeniem pełnym paniki.
/T. Jansson - Muminki. Księga druga/

Świat pełen jest wielkich, przedziwnych rzeczy, czekających na tych, którzy są na nie przygotowani.
/ T. Jansson - Tatuś Muminka i morze/

Nic nie mija bez śladu. Cokolwiek zrobię, będę to miała zapisane w historii życia, podobnie jak do historii choroby wpisuje się każdy drobiazg. Coś, co się już stało, stało się na zawsze. Minęło i już nie mogę tego zmienić. Niby nie ma, a jest. Ktoś o tym pamięta i ja pamiętam, i nie można zrobić nic, żeby to wymazać.
/ M.Musierowicz - Szósta Klepka/

Uśmiech bywa aktem męstwa, smutek to słabość i postawa zbyt wygodna. Być radosnym i dobrym, kiedy świat jest smutny i zły, to mi dopiero odwaga.
/M.Musierowicz - Opium w rosole/

Jak się chce zmieniać swoje życie, to nie trzeba zmieniać tego, co jest naokoło, tylko to co ma się w środku. Rozumiesz?
/ M.Musierowicz - Dziecko piątku/

Są takie spojrzenia, które można sobie zapamiętać na całe życie. Ułożyć w pamięci jedno po drugim, jak kwiaty w zielniku i do śmierci przeglądać, wspominając, gdzie które zostało znalezione. Lub otrzymane.
/M. Musierowicz - Nutria i Nerwus/

Kochać trzeba już, natychmiast. Miłości nie można odkładać na pojutrze, bo pojutrze może być koniec świata.
/ M.Musierowicz - Imieniny/

Tak. Dojść do siebie. To bardzo mądre określenie. Dojść - to słowo zawiera w sobie obraz drogi. A droga zawiera w sobie czas. To musi trwać. Musi minąć pewien czas - w ruchu. Nie wolno stać w miejscu. Trzeba iść. Naprzód.
/ M. Musierowicz - Dziecko piątku/

ilustracja z ok 2012 r.

Zawsze się zastanawiałam jakie to uczucie, kiedy coś w Tobie pęka?
Jak odczuwa się przekroczone granice?
Jak to jest, kiedy się już nie ufa?

Myślałam, że jestem bezgraniczna.
Bezgranicznie ufam.
Bezgranicznie kocham.
Bezgranicznie tęsknie.
Bezgranicznie wierze.


A teraz bezgranicznie tonę w morzu łez.

I coż.... granice granicami.
A paszportu na szczęście nadal brak.


Ale są góry.
Chociaż to.

L.

Kiedy byłam w gimnazjum i miałam złamane serce narysowałam siebie samą podpiętą do maszyny zapomnienia.

Co oznacza bycie sobą?


Opowiem Wam czym to dla mnie jest.

To trochę tak jak widzisz kogoś po raz pierwszy w życiu, podajecie sobie dłonie.
A Ty nagle widzisz w tych drugich oczach wszystko. Całą prawdę, ciepło, dom, odnalezioną tęsknotę i bezpieczeństwo.
I jedyne na co masz ochotę, to zabrać tego kogoś na szczyt góry podczas zorzy polarnej i opowiedzieć tej osobie całe swoje życie.

Opowiedzieć je tylko po to, żeby zejść z tej góry lżejszą na duszy. Z pustym termosem po herbacie w plecaku i nowym szarym notesem.
Bo wtedy zaczyna się wszystko od tego pięknego początku.

Wbrew pozorom, nie zrobiłam tego.

Usiadłam po prostu w Kościele, westchnęłam głęboko i porozmawiałam sobie.
Sama ze sobą i z Nim.

I to był właśnie mój nowy początek.


Tej niepozornej zimy w moim życiu rozszalała się burza. Byłam kiepskim Kapitanem i mój statek prawie się rozbił.

Ale wykorzystałam szalupę ratunkową i wypłynęłam na właściwe wody.
Nie to nie jest post o nawróceniu, ten blog nie stanie się blogiem Katolickim.

Chciałam Wam tylko napisać, że wychowałam się w małym retro miasteczku na końcu świata.
I przypomniałam sobie, jak modlitwa mnie uspokaja. Tak jak robiła to wtedy, gdy w tym małym miasteczku, w moim domu działo się piekło.
Nie wstydzę się tego.

Początek tego roku przyniósł mi wiele dobrego.
Nową pracę, wiele zamówień, wiele przemyśleń.

Ta wiosna mnie jakoś tak hmm... odmienia?
Sama nie wiem.

Napiszę to wszystko jak zwykle skrótami

mięta
pudrowy róż
Etta James
lawendowe świece
szary papier
brokatowe taśmy
jego ciepła dłoń
skarpetki w paski
zapach deszczu
tęsknota
Lola i Cynamon
morze

Jakiś czas przed walentynkami napisała do mnie Kasia, którą znam odkąd byłam dzieckiem. mieszkałyśmy na przeciwko siebie w Pyskowicach i bardzo było mi miło, że z tak specjalną walentynką zwróciła się do mnie.
Kiedy opisała mi o co jej dokładnie chodzi to już dokładnie wiedziałam co i jak mam narysować.
Bardzo lubię to uczucie, kiedy moje dłonie wiedzą dokładnie co robić. W głowie mam już całą gamę kolorów, a w sklepie papierniczym mają wszystko, czego mi trzeba.

Przedstawiam Wam LOVE STORY Kasi w wersji niepełnej, gdyż chciałabym aby niektóre fragmenty pozostały tylko dla nich .







Jeśli marzysz o własnym LOVE STORY - zapraszam.

Lola


PS. Fajnie, że jesteście ! milion całusów!

Bardzo długo zastanawiałam się jak powiedzieć moim ulubionym ludziom, że mnie inspirują.
I tutaj nie chodzi tylko o sławne osoby, blogerki i vlogerki.

O każdego.
I wiecie jak najlepiej to powiedzieć? Zrobić dla nich coś miłego.

Ja po prostu rysuję.
I to uczucie, które mi wtedy towarzyszy jest lepsze niż czekolada. Serio, serio. Jestem szczęśliwa wtedy, kiedy mogę wyrysować całą moją miłość, podziw, sympatię i inspiracje.

I właśnie jedną z takich osób jest jedna z moich ulubionych blogerek - Karolina Baszak.

Postanowiłam dla tej Retro Dziewczyny stworzyć coś, co moim zdaniem chyba do niej pasuje.
Udało się.

Oto Portret Ślubny Karoliny i jej Męża

Od kilku dni regularnie, czarnym żelopisem kupionym na poczcie podczas szału wysyłania zamówień kartkowych i portretowych, regularnie piszę jedną stronę dziennie. Kiedyś miałam od takich zapisków kalendarz i nosiłam go prawie zawsze w torebce. Jednak teraz stojąc przed obliczem wielkich zmian w moim życiu, uznałam, że potrzebuję czegoś co będzie na mnie czekało. Potrzebowałam swego rodzaju wieczornego rytuału, takiego co daje mi poczucie wolności. Nad czym mogę uronić kilka łez. A nic tak nie pomaga jak rozmowa z własną przyjaciółką - czyli mną samą. Kupiłam szary prosty zeszyt w linie.

I piszę.

Dlaczego warto pisać dziennik ?

To najpiękniejsze listy do samego siebie. Wspomnienia zapisane w wielkich emocjach i nadziejach. Smutki i małe wielkie szczęścia. Krople łez co rozmazały tusz, plamy z czekolady, zapach herbaty pomiędzy kartkami.

Drżące litery pisane miłością.


Na mnie działa to naprawdę bardzo dobrze. Myślę, że niejeden psycholog przyznałby mi rację , w sumie to jeden kiedyś poprosił żebym wszystko spisywała.

Ale ciężko jest zabrać się do pisania. Bo moment nie ten, muzyka nie ta, nie ten kubek herbaty, bo jeszcze prysznic, pies zachęca do tulenia. I takim oto sposobem spychasz swoją duszę gdzieś na bok. I ona tak sobie siada na komodzie. I czeka.

Czeka.

Twoja dusza, o której zapomniałaś wrzuca Ci do koszyka w sklepie niezdrowe jedzenie, zwęża nocą ukochane sukienki, maluje smutek w Twoich oczach i wzbudza panikę co noc.

Twoja dusza o której zapomniałeś daje się poniżać w pracy - fachowo to się nazywa Mobbing, ale jest tak smutna i samotna, że się sama za to obwinia. Bo przecież to Twoja wina, że Twój szef na Ciebie krzyczy, bo jesteś głupia, To przecież Twoja wina, że nie wpasowałaś się w klimat nowej pracy. No Twoja i tylko Twoja. A potem nagle Twoja dusza nieśmiało wychodzi z ukrycia i siada Ci na ramieniu.

Głosy

- Lola, coś jest nie tak. Tak nie powinnaś się czuć przed każdym wyjściem do pracy.
- Lola, nie możesz jeść tego.... i tego też.
- Lola , nie bój się.


I nagle tych głosów robi się więcej.


I sobie nie radzisz. Śpisz całe dni. Zaniedbujesz wszystko. Jesteś taka beznadziejna, że nawet nie potrafisz wpaść w histerię żeby się paradoksalnie wyciszyć.

I nagle wszystko przykrywa śnieg, wychodzi słońce. Kupujesz szary zeszyt. I zaczynasz pisać tym żelopisem kupionym na poczcie.

Bo na końcu wszystko sprowadza się do pokochania samego siebie. Tak po prostu.


I być może jestem mega wielce nudna i patetyczna.  Ale dojrzewam na nowo i ten proces jest jednym z piękniejszych. Przypominam sobie zapach czekolady, z tyłu głowy mam stare białe kamienice, stos koszulek w paski w szafie i skarpetki w kropki. Czarne koronkowe majtki i olej kokosowy do ciała. Truskawkowe szminki, zapach Chanel, trzypiętrowy tort czekoladowy.

Na nowo ogarniam.
Z dziennikiem pod pachą i dobrym tłem.

Lola.

Mleko z miodem.
Auto marki maluch.
Las.
Bale księżniczek w naszym pokoju.
Orzechowe Prince Polo.
Pierwsze kredki.
Nauka rysowania konia.
Pierwsza książka.
Zapach biblioteki.
Woda Muszynianka.
Herbarniki z paskiem marmolady.
Sylwester = smażone pierogi.
Świnka wyleczona ciepłem dłoni.
Czosnek i cebula.
Grzanki z patelni.
Chanel n 5.
Old spice.
Hattric.
Pierzyna.
Mądrość.
Wsparcie.
Cierpliwość.
Miłość.
Stół do rysowania.
Duma.
Mój dyplom.
Rozmowy.
Herbaty.
Kakao.
Wspólne papierosy - tylko nie mów Babci.
Wspólne picie i upicie - jak wyżej.


Jest tego więcej. To co napisałam to kropelka w Oceanie miłości. To miks moich wszystkich Dziadków i Babć. To wspomnienia, które dają mi ciepło w gorsze i zimne dni. Tak sobie myślę, że dziadkowie to dla mnie niewidzialny kocyk, który mam zawsze przy sobie.
Pachnie niebieskim Lenorem i żelazkiem. Pachnie lasem i Kościołem. Ten kocyk jest ciepły miękki i bezpieczny. Odporny na smutki.


Dziękuję.


Lola.

PS. To Oni pierwsi nazwali mnie Lola.

Dużo się dzieję.

Nowy rok i miała być systematyczność we wszystkim.
W ćwiczeniach i diecie.
W rysowaniu.
W nadrobieniu obiecanych projektów.
W spaniu po osiem godzin.
W piciu dwóch litrów dziennie. Wody.
W pisaniu i rysowaniu.

Tymczasem
jem kiepsko
odkąd wgrałam nowy system na swojego maca to aplikacja do rysowania wisi i nie ściągnęłam jej ponownie
śpię mało
piję. trochę

ekhm.










Tymczasem czuje się jak ziemniak, którego ktoś pominął na wykopkach.
Obudź się Lola!!!!!


aaaaaaaaaaaaaaa !!!!!!!!



Tymczasem moja anglojęzyczna (!)   praca zapowiada się cudnie. Rozwój, kariera, n o r m a l n i ludzie i etc. 

Jak sobie pomyślę, że jeszcze dwa miesiące temu przytrafiła mi się taka 'tragedia' to mam ochotę im wysłać kosz ze słodyczami w ramach podziękowania.

Co Cię nie zabiję.... serio serio.



Kiedy dzisiaj w pracy tworzyliśmy bajkę | don't ask | wpadł kolega i powiedział, że Alan Rickman nie żyje.

I może powinnam poświęcić na to osobny post, napisać w nim jaka jestem smutna i załamana. Za jakie filmy go kocham.

Ale nie zrobię tego.
Ruszyła mnie ta śmierć.








Lola.