Cześć i czołem.

Moi kochani, wczoraj pojawił się tutaj wpis podsumowujący kończący się już rok. Dzisiaj rano w pociągu relacji Gliwice- Warszawa postanowiłam go usunąć. Bez sensu jest pisanie tutaj o tych wszystkich smutnych sprawach, które mnie spotkały.

One już były.

Przetrwałam je.
I od stycznia czeka mnie naprawdę ten przysłowiowy 'nowy start'.


A tymczasem przypominając sobie jaka kiedyś byłam zanim zachorowałam i szukając siebie od nowa w tej dziwnej dżungli , postanowiłam wrócić do spraw które były dla mnie jeszcze nie tak dawno wszystkim. Znaki są wszędzie. Że już nie wspomnę o tym, że siedzę w pustym Kościele i mówię sobie do Tego na górze jak to ja, trochę się wzruszam , dużo dziękuję i proszę o kilka małych spraw. A On w odpowiedzi zawsze daje mi znaki.

Zawsze.

Odkopałam w starych folderach niepublikowane dotąd fragmenty historii o Loli Mak.

Mój mały prezent dla Was - wiem, że niektórzy bardzo chcą, żebym skończyła tą książkę.

Kiedyś, napewno. I opije to różowym winem na dachu starej kamienicy patrząc na zorzę polarną w Jego szarym swetrze.

Fragmenty są chaotyczne i trochę nieskładne. Wybaczcie.



*********************************************************************************

• Nie wiem - Balbina usiadła na łóżku i poprawiła ramiączka kwiecistej letniej sukienki. Upał trwał już ponad tydzień i każdą wolną chwilę przeznaczała na leżenie i marzenie. W zasadzie jak padało to też leżała i marzyła. Przecież każda pora jest dobra na snucie pięknych wizji.
• Jak to nie wiesz? - Penelopa przysiadła obok i położyła swoją głowę na ramieniu siostry. Było ciepłe, miłe, miękkie i pachniało mydłem. Balbina była najgrubsza z nich trzech. Nie była wielkim grubaskiem, miała apetyczną figurę jak najpiękniejsze ciastko z kremem. Tylko, że jej wisienką na torcie były długie do pasa brązowe loki. Była marzycielką i mimo pięknej kobiecej figury i włosów nie potrafiła być szczęśliwa. I sama nie wiedziała dlaczego. Smutek po prostu przychodził jak stary przyjaciel na herbatę i wysysał z niej energię jak wampir. 
• Myślę, że poszła do lasu się pohuśtać.
• Czy Nela ma jakieś zmartwienie ? - Podniosła głowę i popatrzyła na zadarty nosek Balbiny usiany złotymi piegami.
• Myślę, że nasza siostra przechodzi kryzys emocjonalny. Chciałaby już być dorosła a popatrz - wstała i kucnęła przy jej łóżku, wyciągając z pod niego drewnianą skrzynkę pełną porcelanowych lalek.
• Serio, myślisz że trzymanie lalek po łóżkiem to oznaka dzieciństwa? - Penelopa podeszła do swojego i wyciągnęła identyczną skrzynkę, spojrzała na siostrę wymownie i podeszła do jej łóżka . I właśnie w tym momencie wydarzyło się coś dziwnego, Balbina zbladła, rzuciła się zakrywając swym całym ciałem łóżko i wrzasnęła 
• ANI MI SIĘ WAŻ !
• No weź nie żartuj- zaśmiała się nerwowo i podeszła bliżej.
• Nie żartuję! Nie zaglądaj pod moje łóżko, proszę .
• Dlaczego? - Nie zdążyła usiąść na przeciw gdy w ścianie zadźwięczał dzwoneczek informujący o przesyłce z kuchni . Penelopa podeszła, otworzyła metalowe drzwiczki a tam na porcelanowym talerzu w róże leżały trzy maślane herbatniki a tuż obok mała srebrna czarka pełna różanej konfitury. Pod talerzem wciśnięty został liścik.

• Słuchaj, poszłabyś na dół zaparzyć mięty? Boli mnie brzuch od tych upałów, a ja rozłożę na stole nasz podwieczorek.
• A nie idziemy po Nelę?
• Jedna filiżanka mięty i pójdziemy, zgoda?
• Zgoda! - z uśmiechem wypadła z pokoju do kuchni, zupełnie jakby zapomniała, o dziwnym zachowaniu siostry. Tymczasem Balbina gorączkowo policzyła, że ma jakieś siedem minut zanim wróci Penelopa i nie myśląc wiele wyciągnęła z pod łóżka trzy drewniane skrzynki, jedna za drugą. Po ciuchu uchyliła drzwi i upewniając się, że na korytarzu nikogo nie ma , podeszła na palcach piętro wyżej i otworzyła małe różowe drzwi które prowadziły na strych. Wróciła szybko i po cichu po skrzynki i wszystkie wniosła w głąb ogromnego pomieszczenia chowając je tuż za ogromnym kryształowym lustrem w złotej ramie. 

Dawno, dawno...
mnie tutaj nie było.


A działo się tak dużo i mało zarazem.

Czekolada to jedna z tych magicznych rzeczy, która budzi najwięcej emocji. Do dziś pamiętam moje pierwsze uczucie towarzyszące otwieraniu fioletowego papierka i zapach, który buchnął w twarz. Miałam kilka lat i zdarzało mi się trzymać wyprostowane przez dłoń sreberka, w które tabliczki były owijane. Uwielbiałam mleczną za jej zapach i za to, że tak bardzo długo czułam jej smak - tzw. film w ustach. Właśnie na tym polega jakość czekolady - poznasz ją po filmie.
Odkąd mieszkam w Warszawie tylko raz byłam w Pijalni Czekolady, dosyć popularnej i znanej marki gdzie niestety nie dane mi było zagłębić się w jej smak. Nie mogłam zapaść się w miękki fotel, zamknąć oczu i znaleźć się chociaż na chwilę w raju. Nie bez powodu czekolada uważana była za coś grzesznego i kuszącego. Do tej pory zdarza mi się nie raz czekoladowy odlot. Ale mówię tutaj o prawdziwej czekoladzie z prawdziwej czekoladziarni. Takie miejsce poznasz po nienachalnej obsłudze, która dyskretnie doradzi coś w sam raz dla Ciebie. Moją faworytką jest czekolada pitna, z włoskiej manufaktury, która teoretycznie gorzka staje się w naszych ustach lekko słodka. Miksuję ją z różaną konfiturą i jedną małą praliną z pomarańczowym nadzieniem położoną na spodeczku tuż obok.
Wtedy mogę odlecieć.

Festiwal czekolady i słodyczy idealnie wpasował się w listopadową szarugę. Czekoladowe endorfiny fruwały w powietrzu za sprawą zapachu i małych manufaktur do tej pory nie znanych, a do których to kolejki ustawiały się blokując ruch. Miło było patrzeć na pewnego Pana który z pewnym zawstydzeniem - wynikającym ze szczerej skromności -  odpowiadał grupce małych dzieci na wszelkie pytania, dotyczące sprawy iście wielkiej czekoladowej wagi. Widać było na kilometr, że ów Pan jest prawdziwym czekoladowym rzemieślnikiem. Przechadzałam się pomiędzy stoiskami, chłonęłam atmosferę i zastanawiałam się jak to jest, że ta jedna roślina - kakaowiec- zrobiła tyle zamieszania, że nagle zamieniła się w Lorda Vadera

albo kolejkę

Matylda nigdy nie wściubiała nosa w nieswoje sprawy, mimo, że był tak samo długi jak jej uszy. Zamiast tego, na smutki piekła ciasta.
Z białą świeczką.
Ciasta były oczywiście marchewkowe i za każdym razem ich przygotowanie zamieniało kuchnię w pobojowisko z chmurami cynamonu w tle.
Zapraszała wtedy taki chodzący smutek na popołudniową herbatkę i dzbanek gorącej wody z cytryną.
Stawiała przed nim ciasto i kazała zdmuchnąć świeczkę, a na protesty, że urodzin nikt dzisiaj przecież nie ma, zwykła odpowiadać

- ale przecież możesz marzyć codziennie.

Więc chodzący smutek dmuchał co sił w płucach snując przy tym śmiałe życzenia.
I zawsze jakoś lżej i magiczniej.


Matylda była dobra w odpędzaniu smutków za pomocą ciast.
Zdecydowanie.



Jeśli zaś chodzi o moje smutki to tłumię je ciut głęboko. Ale i tak wychodzą garściami chociażby w sposób jaki mówię.
I piszę tutaj.

Ale wbrew pozorom ten smutek nie jest destrukcyjny. Jest budujący - o ile oczywiście może taki być, ten smutek.
Myślę, że jest dobrze.
Wbrew pozorom tak właśnie miało być.


Lola

Zawsze lubiłam być w lesie. Wdychać zapach żywicy.


Uciekliśmy dzisiaj z miasta. I świętowaliśmy naszą Niepodległość w Puszczy Kampinoskiej.
Kora wróciła z nowymi kolegami-kleszczami. Musieliśmy ich grzecznie wyprosić z tej nieproszonej wizyty.

Oddycham.
W leśnym mikroklimacie wszystko mi zwolniło. Tęskniłam za naturą, wychowana wśród leśnych pasiek, letnich gór i skał i zimowego bieguna na wielkim Pyskowickim polu.

Restart.
No i skoro nic nie dzieję się bez przyczyny to postanowiłam zaskoczyć.
I zakończyć pewne sprawy.

Zaskoczyć Was i siebie. I zakończyć.
To brzmi dobrze.
To brzmi w końcu jak dobra obietnica, której mogę dotrzymać.

Lola

blogerki- leśne skrzaty

A więc .

Od nowa.

To takie ładne zdanie. Wszak wiele rzeczy można rozpoczynać od nowa. Wystarczy jedne podpis i jesteśmy wolni. Któż by śmiał pomyśleć, że jeden podpis wywoła fontannę łez. Jak najbardziej oczyszczających. W zasadzie ten rodzaj podpisu jest nawet fajny. Lepszy ten, niż na papierach rozwodowych jak by w sumie nie patrzeć.
Podpis iście budujący i będący zarazem kluczem do drzwi. Bo oto ja Lola Łuć w koszulce z Supermanem, leżę w łóżku i sklejając tego posta sklejam swoje-nasze życie od nowa. I stoję przed drzwiami za którymi czekają na mnie cuda i dziwy. I wszystko w zasadzie zależy ode mnie.
Tylko ode mnie.
Dziesięć głębokich oddechów.
Gdybym potrafiła pływać to wypływałabym wszystkie smutki jak mniemam.
A tak to zostały tylko tańce i gorzkie żale, które zapite kakao już takie gorzkie nie są.

Będzie dobrze.

No i byłam po ponad dwóch miesiącach w moim ukochanym retro miasteczku - Pyskowicach.

I u mamy.

Klara Hoff doskonale pamiętała ostatniego Sylwestra. Minął miesiąc od Jego śmierci i w ostatnim dniu grudnia, usiadła na łóżku w swoim pokoju.
Jednym z pięciu pokoi jakie posiadała.

Usiadła i zobaczyła, że a i owszem śnieg spadł i pokrył wszystko bezpieczną bielą. Natomiast gdy stanęła przy ogromnym oknie, które wychodziło na park to jej oczom ukazał się najpiękniejszy wschód słońca jaki kiedykolwiek widziała. Dwie godziny później do drzwi zapukał listonosz doręczając ostatnie listy w tym roku. Klara zamarła kiedy dostała do dłoni kremową kopertę z zapisanym jej imieniem i nazwiskiem, prostą kreską i czarnym tuszem.
To był Jego charakter pisma.

Usiadła na brzegu łóżka i drżącą dłonią otworzyła kopertę. Wyjęła list a z jego środka wypadła prosta biała wizytówka klubu

Ten wpis chodził za mną odkąd trzy albo cztery lata temu wracałam pod koniec listopada z tańców w klubie, który był w podziemiach rynku w Gliwicach. Wracałam z Ewą lekko wstawiona winem o czwartej nad ranem i powietrze pachniało już zimą. Na ulicy Daszyńskiego, z piekarni wypływała magiczna mgła niosąca zapach drożdży rozpuszczonych w ciepłym mleku. Pachniało chlebem, zimą i perfumami które dostałam od dziadka. Stanęłam przed tą piekarnią i po prostu wdychałam.

Zaciągałam się tym zapachem i sama nie wiem kiedy po prostu się rozpłakałam.

W zasadzie to nigdy chyba nie robiłam scen, że nie mogę jeść tego co wszyscy. Kiedy moja młodsza siostra zajadała się przy mnie pachnącą drożdżówką i zerkałam na nią łapczywie zwykła mówić


- Karolina, to jest niedobre. Ale ja to muszę jeść bo nie urosnę.


Jednak zdarzało mi się regularnie podjadać gluten tłumacząc swojej trzynastoletniej głowie, że przecież nic mnie nie boli i lekarze się pewnie pomylili.

Nie pomylili się o czym się jakiś czas temu boleśnie przekonałam.

Teraz włócząc się w samotności tak przeze mnie lubianej , po ulicach tego wielkiego miasta, zaglądam czasami gdzieś na kawę albo słabego earl greya z cytryną.
I zawsze miła pani albo pan pytają

- a może jakieś ciastko do tego?

Najchętniej bym im odpowiedziała, że gdyby pachnieli świeżym chlebem to ich też bym zjadła, ale zamiast tego rzucam ostatnie tęskne spojrzenie za szklaną lodówkę wypełnioną po brzegi ciastami. Wyobrażam sobie, że jem to wspaniałe ciasto z kajmakiem i waniliowym kremem ubrana jedynie w Jego koszule na dachu w Paryżu.
Że zajadam się rogalikami z masłem i marmoladą.
Że łamię bagietkę i maczam ją w oliwie z ziołami i balsamico.

A potem uśmiecham się do obsługi i mówię

- Dziekuję, to wszystko.


Mam swoją ulubioną kawiarnie w Warszawie. Co prawda jest sieciowa, ale mieści się w starej kamienicy na wprost skweru Hoovera i earl grey jest tam pyszny.
Ostatnio przepadłam tam na dwie godziny zapadając się w miękkim fotelu i czytając bajkę "Piękna i Bestia". Bardzo wtedy potrzebowałam uwierzyć w jakieś cuda.


Gdybym mogła zjeść chociaż raz to wszystko bez żadnych konsekwencji to zjadłabym

Świeżą bułkę z pasztetem.
I ogórkiem kiszonym.


Taka jestem szalona.

Celiakia jest chorobą autoimmunologiczną.



Lola.

Stefan był chłopcem znikąd. Ubierał się na czarno i słuchał muzyki klasycznej. Blond włosy zaczesywał do tyłu i palił cienkie papierosy. Pachniał wanilią, lasem i pomarańczowym tytoniem.
Wynajmował starą kawalerkę na poddaszu i nie lubił jeździć stuletnią windą w secesyjne wzory bo zawsze zacinała się na trzecim piętrze.
Kawalerka była na siódmym, więc średnio raz w tygodniu rzucał palenie kiedy łapał zadyszkę taszcząc w papierowej torbie, zapas białego wina na nocne maratony oglądania gwiazd.

W zasadzie to nie był chłopcem. Był gdzieś pomiędzy. Bardzo chciał latać i wierzył w cuda, jednak wszystkie jego byłe kobiety jednogłośnie, za każdym razem odchodząc rzucały przez ramię

- dorośnij Piotrusiu Panie.

I odchodziły zostawiając za sobą
zmiętą pościel
włosy w wannie
odciśniętą szminkę na filiżance
miasto duchów w jego sercu.

Jednak Stefan nie zalewał żalu winem, nie wypalał całej paczki papierosów na raz. Przy wszystkich dziewczynach jakie do tej pory miał czuł, że wciąż na coś czeka.
A przecież nie można spędzić życia z kimś i czekać jednocześnie na kogoś innego? Choćbyś nie wiem jak oszukiwał rozum to serce zawsze powie Ci prawdę.

A prawda była taka, że Stefan stał przed obliczem wielkiej miłości tylko, że jeszcze o tym nie wiedział.
Tak jak większość z nas.

Stefan nie lubił późno się budzić, mimo iż często zarywał noce przez gwiazdy. Mocna czarna kawa i lodowaty prysznic załatwiały sprawę. W piątki prowadził rytuał polegający na piciu wina, leżenia na podłodze i patrzenia w niebo przez ogromne okrągłe okno w suficie. W zasadzie to tylko dlatego wynajął tą kawalerkę. A to przecież głupie z jego strony, zważywszy na to iż posiadając własny zakład pogrzebowy


Był lodowaty i deszczowy piątek w listopadzie, kiedy jak zwykle zaopatrzył się w trzy butelki półsłodkiego wina, paczkę papierosów i litr mleka do francuskich tostów na rano. Nie chciało mu się wspinać na swoje poddasze, więc westchnął głęboko, rozsunął kraty wszedł do windy , zasunął kraty i dał się ponieść ku górze.
I jak zwykle nie odleciał zbyt wysoko, ponieważ winda zacięła się na trzecim piętrze.
- Kurwa.

Wcale nie czując ulgi po wyrzuceniu tego surowego przekleństwa z siebie, wysiadł i powłócząc nogami usiadł na starych kamiennych schodach. Układały się w kwadrat po środku którego biegł ażurowy szyb windy. Na trzecim piętrze były trzy mieszkania. Do każdego z nich prowadziły drewniane, lakierowane na biało drzwi z anielskimi płaskorzeźbami. Tabliczki z różowego złota informowały o tym kto  gdzie mieszka. I tak oto Stefan kierowany męską ciekawością - podobno gorszą od tej kobiecej - dowiedział się, że cztery piętra pod nim mieszka