Klara Hoff doskonale pamiętała ostatniego Sylwestra. Minął miesiąc od Jego śmierci i w ostatnim dniu grudnia, usiadła na łóżku w swoim pokoju.
Jednym z pięciu pokoi jakie posiadała.

Usiadła i zobaczyła, że a i owszem śnieg spadł i pokrył wszystko bezpieczną bielą. Natomiast gdy stanęła przy ogromnym oknie, które wychodziło na park to jej oczom ukazał się najpiękniejszy wschód słońca jaki kiedykolwiek widziała. Dwie godziny później do drzwi zapukał listonosz doręczając ostatnie listy w tym roku. Klara zamarła kiedy dostała do dłoni kremową kopertę z zapisanym jej imieniem i nazwiskiem, prostą kreską i czarnym tuszem.
To był Jego charakter pisma.

Usiadła na brzegu łóżka i drżącą dłonią otworzyła kopertę. Wyjęła list a z jego środka wypadła prosta biała wizytówka klubu

Ten wpis chodził za mną odkąd trzy albo cztery lata temu wracałam pod koniec listopada z tańców w klubie, który był w podziemiach rynku w Gliwicach. Wracałam z Ewą lekko wstawiona winem o czwartej nad ranem i powietrze pachniało już zimą. Na ulicy Daszyńskiego, z piekarni wypływała magiczna mgła niosąca zapach drożdży rozpuszczonych w ciepłym mleku. Pachniało chlebem, zimą i perfumami które dostałam od dziadka. Stanęłam przed tą piekarnią i po prostu wdychałam.

Zaciągałam się tym zapachem i sama nie wiem kiedy po prostu się rozpłakałam.

W zasadzie to nigdy chyba nie robiłam scen, że nie mogę jeść tego co wszyscy. Kiedy moja młodsza siostra zajadała się przy mnie pachnącą drożdżówką i zerkałam na nią łapczywie zwykła mówić


- Karolina, to jest niedobre. Ale ja to muszę jeść bo nie urosnę.


Jednak zdarzało mi się regularnie podjadać gluten tłumacząc swojej trzynastoletniej głowie, że przecież nic mnie nie boli i lekarze się pewnie pomylili.

Nie pomylili się o czym się jakiś czas temu boleśnie przekonałam.

Teraz włócząc się w samotności tak przeze mnie lubianej , po ulicach tego wielkiego miasta, zaglądam czasami gdzieś na kawę albo słabego earl greya z cytryną.
I zawsze miła pani albo pan pytają

- a może jakieś ciastko do tego?

Najchętniej bym im odpowiedziała, że gdyby pachnieli świeżym chlebem to ich też bym zjadła, ale zamiast tego rzucam ostatnie tęskne spojrzenie za szklaną lodówkę wypełnioną po brzegi ciastami. Wyobrażam sobie, że jem to wspaniałe ciasto z kajmakiem i waniliowym kremem ubrana jedynie w Jego koszule na dachu w Paryżu.
Że zajadam się rogalikami z masłem i marmoladą.
Że łamię bagietkę i maczam ją w oliwie z ziołami i balsamico.

A potem uśmiecham się do obsługi i mówię

- Dziekuję, to wszystko.


Mam swoją ulubioną kawiarnie w Warszawie. Co prawda jest sieciowa, ale mieści się w starej kamienicy na wprost skweru Hoovera i earl grey jest tam pyszny.
Ostatnio przepadłam tam na dwie godziny zapadając się w miękkim fotelu i czytając bajkę "Piękna i Bestia". Bardzo wtedy potrzebowałam uwierzyć w jakieś cuda.


Gdybym mogła zjeść chociaż raz to wszystko bez żadnych konsekwencji to zjadłabym

Świeżą bułkę z pasztetem.
I ogórkiem kiszonym.


Taka jestem szalona.

Celiakia jest chorobą autoimmunologiczną.



Lola.

Stefan był chłopcem znikąd. Ubierał się na czarno i słuchał muzyki klasycznej. Blond włosy zaczesywał do tyłu i palił cienkie papierosy. Pachniał wanilią, lasem i pomarańczowym tytoniem.
Wynajmował starą kawalerkę na poddaszu i nie lubił jeździć stuletnią windą w secesyjne wzory bo zawsze zacinała się na trzecim piętrze.
Kawalerka była na siódmym, więc średnio raz w tygodniu rzucał palenie kiedy łapał zadyszkę taszcząc w papierowej torbie, zapas białego wina na nocne maratony oglądania gwiazd.

W zasadzie to nie był chłopcem. Był gdzieś pomiędzy. Bardzo chciał latać i wierzył w cuda, jednak wszystkie jego byłe kobiety jednogłośnie, za każdym razem odchodząc rzucały przez ramię

- dorośnij Piotrusiu Panie.

I odchodziły zostawiając za sobą
zmiętą pościel
włosy w wannie
odciśniętą szminkę na filiżance
miasto duchów w jego sercu.

Jednak Stefan nie zalewał żalu winem, nie wypalał całej paczki papierosów na raz. Przy wszystkich dziewczynach jakie do tej pory miał czuł, że wciąż na coś czeka.
A przecież nie można spędzić życia z kimś i czekać jednocześnie na kogoś innego? Choćbyś nie wiem jak oszukiwał rozum to serce zawsze powie Ci prawdę.

A prawda była taka, że Stefan stał przed obliczem wielkiej miłości tylko, że jeszcze o tym nie wiedział.
Tak jak większość z nas.

Stefan nie lubił późno się budzić, mimo iż często zarywał noce przez gwiazdy. Mocna czarna kawa i lodowaty prysznic załatwiały sprawę. W piątki prowadził rytuał polegający na piciu wina, leżenia na podłodze i patrzenia w niebo przez ogromne okrągłe okno w suficie. W zasadzie to tylko dlatego wynajął tą kawalerkę. A to przecież głupie z jego strony, zważywszy na to iż posiadając własny zakład pogrzebowy


Był lodowaty i deszczowy piątek w listopadzie, kiedy jak zwykle zaopatrzył się w trzy butelki półsłodkiego wina, paczkę papierosów i litr mleka do francuskich tostów na rano. Nie chciało mu się wspinać na swoje poddasze, więc westchnął głęboko, rozsunął kraty wszedł do windy , zasunął kraty i dał się ponieść ku górze.
I jak zwykle nie odleciał zbyt wysoko, ponieważ winda zacięła się na trzecim piętrze.
- Kurwa.

Wcale nie czując ulgi po wyrzuceniu tego surowego przekleństwa z siebie, wysiadł i powłócząc nogami usiadł na starych kamiennych schodach. Układały się w kwadrat po środku którego biegł ażurowy szyb windy. Na trzecim piętrze były trzy mieszkania. Do każdego z nich prowadziły drewniane, lakierowane na biało drzwi z anielskimi płaskorzeźbami. Tabliczki z różowego złota informowały o tym kto  gdzie mieszka. I tak oto Stefan kierowany męską ciekawością - podobno gorszą od tej kobiecej - dowiedział się, że cztery piętra pod nim mieszka

Czyli miejsce gdzie dzieje się cała magia.
Nie, to nie moje łóżko.

Jest już przed drugą w nocy. Właśnie skończyłam sprzątać swój mały kąt gdzie rysuję. Wyszorowałam dokładnie stół do rysowania i nieco wzruszyłam się jak zwykle na myśl, że specjalnie dla mnie własnymi rękoma zrobił go dla mnie dziadek.
Nawet nie wiecie jakie to ważne, mieć namiastkę domu w tym wielkim i deszczowym mieście.

Kiedy w kwietniu wróciłam z Włoch, to postanowiłam rozstać się z Wytwórnią Pocztówek jak wówczas myślałam - raz na zawsze.
Łudziłam się wtedy, przepełniona wielką energią po Bologna Fierre , że to jest to co podpowiada mi serce. Serce mówiło wtedy wiele, wiele i wiele.
Cały mój zapał i chęci do wszystkiego  uleciały, gdy w maju przyszło mi się zmierzyć z badaniami w Gliwickim Instytucie Onkologii.

Jest dobrze.

Potem przejściowe kryzysy w pracy i w końcu moje najcudniejsze w tym roku światełko w tunelu.

Historie Miłosne z 13 ulic - Historia I : Klara i Stefan.






Rysuję = jestem szczęśliwa.
Pokonuję w tym rysowaniu kolejne granice i mam ochotę na więcej jak na ilustratora-podróżnika przystało.
Daje się ponieść podróży w nieznane.

Lola

Dobra, są szalone momenty. Zaskakujące Cię ciągle nowe rzeczy, historie.
Ludzie co wchodzą w Twoje życie i nawet nie wiesz kiedy, jak i która godzina była na zegarku, gdy ten człowiek ukradł już Twoje serce.
A Ty nawet nie wiesz czy lubi zupę pomidorową tak samo jak Ty.
Czy zasypia na prawym boku, kocha góry i zapach lasu.
Czy ma odwagę spełniać swoje marzenia i pokazać Ci jak żyć od nowa.

Gdybym nie zaczęła pracy w cukierni w ubiegłe lato, pewnie nigdy nie nauczyłabym się piec ciast, ciasteczek. Nie odkryłabym jak seksownie czuje się na boso w kuchni mieszając czekoladę z masłem w sierpniowe upalne noce w koszuli i majtkach.
Polecam.
Słuchając przy tym francuskich piosenek i modląc się o burzę.
Gdybym nie zaczęła pracy w cukierni w ubiegłe lato, pewnie nigdy nie odkryłabym moich królików.

Nie wiedziałabym, że czasami wystarczy inaczej narysować kilka kresek i nagle przed oczami rysuje Ci się całe Królicze Królestwo.
Nie zaczęłabym pisać Króliczych Historii z Królestwa Marchewki.
Nie odnalazłabym siebie samej w Smutnej Matyldzie.

Nie będzie dnia w moim życiu, w którym nie będę dziękować Bogu za tamto lato, tą cukiernie i te upalne noce pełne czekolady i wzruszeń nad Edith Piaf.

Nie będzie dnia w moim życiu, w którym nie będę się modlić co noc o to samo.

Piszę z łóżka, w piżamie z Muminkami, spod pościeli w kratkę. Właśnie skończyłam czytać pewną książkę, którą kupiłam w promocji w Biedronce. Potrzebowałam czegoś lekkiego na jesienne wieczory przy herbacie i grzejniku-psie.
Ale nie spodziewałam się, że ta historia wywoła salwy śmiechu spod kołdry a na końcu potok łez. Lubię mimo wszystko smutne historie - lecz nie konieczne, te które wywołują we mnie histerie. Nawiasem mówiąc, odkąd mieszkam w Warszawie to czytam na potęgę. Przerabiam wciąż od nowa Jeżycjadę dokupując brakujące tomy, Muminki, wygrzebuję w antykwariatach na Pradze zapomniane dramaty z gorącym Wschodem w tle, lekkie horrory i mroźne szwedzkie kryminały. A potem autobus linii 162 wiezie mnie w objęcia gorącej wanny, żebym mogła rozpocząć romans z którąś z książek.
A ja bardzo lubię romanse.


W zasadzie to kiedy zaczyna się romans? Czy dwie strony muszą o tym wiedzieć? A może czasami wystarczy jedno spojrzenie i już wiesz, że to TO. Podasz mu kubek z herbatą, wypłacisz mu resztę, a On wtedy delikatnie dotknie Twojego lewego nadgarstka. I Twoje ciało już wie.

Potem kolacje na dachach starych kamienic, tańce do rana przy starych piosenkach i koronkowa bielizna kupowana z zaróżowionymi policzkami ze szczęścia, że w końcu ktoś ją ładnie z Ciebie zdejmie.
Trochę mnie poniosło.

Widzicie co robią książki?

Same dobre rzeczy.


Lola.

A więc to już.
Mamy październik i cały świat dookoła zamienił się w słoneczną, złotą krainę jesieni. Może brzmi to nieco zbyt ckliwie, ale takie są fakty.

Pachnie jabłkami i cynamonem. Stosem świeżego prania, gotującą się zupą i świeczkami.
Lubię zapach zapałek.


Życie tutaj toczy się tak szybko ale znalazł się pomimo to czas na nostalgię. Bo ja tutaj tęsknię cholernie bardzo za jesienią w Pyskowicach.
Brakuje mi tego małego miasta, pełnego kocich łbów i tajemnic. Pełnego zapachu liści, świeczek i palonego wosku.
Brakuje mi mszy w Kościele Mikołaja i chciałabym w końcu usiąść na dachu jednej z kamienic na rynku i oglądać gwiazdy. Pić wino w jesienną noc w ogromnym pustym mieszkaniu, które mam nadzieję kiedyś kupić. Nie boję się tego miasta. Już nie budzi we mnie tylko złych wspomnień.
To co było już minęło.
Zbudowało mnie, pokazało mi moje emocje i nauczyło wszystkiego od nowa. Tylko codziennie muszę pisać kartkówkę z wybaczania co jest już nieco nudne, ale jak widać - potrzebne.


Mam ochotę nosić czarne koronki, jeść gorzką czekoladę z wiśniami i zapijać się litrami herbaty. Czytać smacznie nieprzyzwoite książki i słuchać Jazzu, tańcząc na pustych ulicach. Nosić powabne szale i kapelusze. Oglądać nocami musicale z femme fatale w rolach głównych i rysować, rysować rysować.

Walt Disney powiedział:
' Jeśli potrafisz o czymś marzyć to potrafisz też tego dokonać'

To ja się pytam gdzie jest moje wymarzone minus dwadzieścia kilo?

Tymczasem uciekam w ramiona ciepłej kołdry i herbaty. Na nocną randkę z książką.
Od czegoś trzeba w końcu zacząć.
Czyż nie ?

PS. nie bój się.

Lola

Po Warszawie najlepiej spaceruje się w samotności. Jest to nieco smutne. Ale wtedy widzę i odkrywam więcej.
Słucham starych piosenek i zastanawiam się wciąż od nowa i od nowa - co by było gdyby.

Co by było gdyby?



Mam wielką króliczą energię, chce mi się więcej podróży, smaków i zapachów.
Więcej rysowania.
Czekolady,
koszulek w paski
i rozmów.