magic kitchen.

Soczysta zieleń.
To deszcz, który jak darmowa konewka bez limitu spada na ziemię i tworzy zapachy.
Umyłam dzisiaj włosy lawendowym szamponem.
Wszystkie olejki eteryczne buchnęły w przestrzeń pełną miliardów kropel deszczu.
Wiatr we włosach, krople wody, dłoń w dłoń.
Nie wiedziałam, że zapach ciepłego mleka i rozpuszczonych w nim drożdży potrafi tak mnie uspokoić.
Może to dlatego, że jest bezpieczny? Domowy?
Może to zapach nowej ery.
Pamiętam gdy trzy lata temu, mroźną zimą z przyjaciółka wracałyśmy z tańców.
Była czwarta trzydzieści nad ranem, pobliska piekarnia pracowała.
Było czuć.
Było czuć zapach świeżego chleba.
Drożdży.
A ja, z rozwianymi włosami, lekko zaróżowiona od mrozu stałam i wdychałam z całych sił te magiczne zapachy.
Wiem, że mi nie wolno.
Ale tak serio, na mrozie, z bolącymi stopami , zmarzniętymi policzkami w tamtym momencie nie było niczego bardziej kojącego niż ten zapach.
Dzisiaj piekę drożdżowe. Bez glutenu. Nie wiem czy wyjdzie, nie wiem jak wyjdzie.
Ale bardzo uspokoiłam się jakoś tak wewnętrznie i prosto.
Może to gotowanie, zapach ugotowanych i roztartych jabłek? Może to zapach cynamonu który delikatnie wkradł się do mieszkania?
Nie wiem co. Nie wiem jak.
W głowie układam plan wyśnionej kuchni. Układam kolejne zdania do tego co się piszę. Słucham trójki.
Czasami czuję się bezpiecznie.
A czasami mam wrażenie że jestem tam gdzie być nie powinnam.
I w zasadzie to moim zadaniem jest coś innego niż to co aktualnie robię.
To dziwne uczucie niepokoju, jakiegoś buntu w środku serca. Boję się tego.
Boję się co dalej, mam plan, mam swoją mapę.
Ale wiem, że będzie.
Co?

Jak dowiem się co to powiem.
Wytańczę.
Wykrzyczę.
Wypłaczę.
Wyśmieję.

L.