no title vol 17.

Anatol! Cześć! Słuchaj przyniosłam Ci czekoladę z chilli i wpadłam na szybką herbatę z rumem. Czesław już wrócił? - Lola wpada do holu, całuję Anatola w policzek wciskając mu w tym samym momencie owiniętą w szary papier czekoladę. Zdejmuję szalik, płaszcz i rękawiczki. Buty chowa pod kaloryfer i już stoi przed Nolkowiczem uśmiechnięta, w spiętych na szybko włosach ubrana w sweter w paski i jeansy.

A Ty co mała, widzę że nic się nie zmieniło, jak zwykle ten sam mundurek.

Ej, to nie moja wina że mój pradziadek był marynarzem. To zobowiązuję do pasków. - uśmiecha się.

Chodź na górę, zrobię herbatę, mam gości.

Gości? - Lola przystaję przed schodami – To może ja nie będę wam przeszkadzać?

Marsz na górę! - Anatol śmiejąc się lekko popycha Lolę do przodu.

Cześć Lolu – Filip uśmiecha się szeroko widząc jej zawstydzenie na twarzy.

Cześć... Anatol ja chyba już pójdę... - Lola czuję że znowu ogarnia ją drżenie.

Lola, musisz poznać mojego siostrzeńca Juliana! - Mężczyzna zdaje się nie słyszeć przerażonego tonu w głosie Loli.

Dlaczego chcesz iść ? Jak się czujesz? Zrobię Ci herbaty. - Filip bierzę Lolę za ręke i sadza ją na krześle.

Lolu przedstawiam Ci Juliana Nolkowicza, mojego siostrzeńca który odnalazł się po latach.

Nie wiedziałam że masz siostrzeńca.

Cześć, Julian jestem. - Klara wyciąga dłoń, drżąc w środku ze strachu przed wydaniem.

Lola – patrzą sobie w oczy, uśmiechają się do siebie.

Wuj Anatol mi o Tobie opowiadał Lolu.

Dziwne, ja nic o Tobie nie wiem... przepraszam – zakłopotana dziewczyna czuję na sobie badawczy wzrok Filipa.

To nic, wuj sam nie wiedział o mnie jeszcze do przedwczoraj, prawda wuju! - Klara klepie Anatola po plecach.

Chodź Julian, mamy coś do załatwienia na mieście. - Filip wyczuwając napięcie wymyśla na poczekaniu wymówkę.

Dobra to my was zostawiamy i będziemy za godzinę, do widzenia Lolu miło Cię było poznać! - Macha na pożegnanie Klara.

Zakochałaś się.

Coś Ty, za chudy!

Nie mówię o Julianie.

Ej.

Ile razy mam Ci powtarzać, że nie mówi się 'Ej'! - Anatol ze śmiechem ofukuję dziewczynę.

Przysłałeś go do mnie, tak mi powiedział.

Nakierowałem go tylko na właściwy tor.

Skąd się znacie? Nie mówiłeś mi nigdy o Filipie.

O Julianie też Ci nie mówiłem, a pytasz tylko o jednego.

Filip jest wnukiem mojego starego przyjaciela. Fiodora Nędznika. Poznaliśmy się przez zakłady pogrzebowe. Nigdy nie sądziłem że będzie mi dane go poznać.

Skąd On się wziął w Nadmorzem?

Mogę Ci tylko powiedzieć, że jechał pociągiem do Paryża i poczuł cynamon na naszej stacji.

Tak jasne. Ja nie wiem co wy z tym cynamonem.

Lolu nie wiesz wielu rzeczy, wielu tajemnic. Jeszcze.

Jeszcze?

Tak. I patrząc w kalendarz wczoraj był dokładnie rok odkąd pochowałaś …

Nie wymawiaj jego imienia! - Lola gwałtownie podnosi się z krzesłą.- Przepraszam Anatolu, to jeszcze za bardzo boli.

Lola, ty nie jesteś z waty, nie rozpuścisz się od łez.

Wiem... ale tak jest lepiej. Wiesz, kiedy wczoraj Filip zapukał do moich drzwi to poczułam wielki niepokój. A teraz czuję się strasznie zagubiona.

To minie. Tak już jest z miłością od pierwszego wejrzenia.

To nie jest miłość... wczoraj skończyłam żałobę.

Jesteś pewna?

Tak. Muszę się z tym pogodzić. No poza tym teraz mam sąsiada, nie wiem czy wytrzymałby słuchanie mojego wycia w nocy przy produkcji czekolady. - Lola uśmiecha się do Nolkowicza.